Verdwaald!

Dit stuk komt uit het archief van mijn vorige website en is oorspronkelijk geschreven in november 2011.

Verdwaald?!

Het kan er vreemd aan toe gaan in de vogelwereld. Soms raken vogels volledig de weg kwijt en belanden ze op een plek waar ze, op z'n minst, zeldzaam zijn en zelden of nooit gezien worden. Zo ook de juveniele Zeearend die ineens opdook in 'mijn' polder Groot Mijdrecht. Dat is met recht een reusachtige verrassing. De Zeearend komt wel voor in Nederland maar eigenlijk alleen in Friesland en Flevoland en ook daar zijn het maar enkele exemplaren.
Toen ik een week eerder las dat hij 1 keer overvliegend was waargenomen, dacht ik nog dat het een toevalstreffer was. Ineens, op zondagmiddag zagen diverse (regionale) vogelaars de Zeearend nabij de Botshol en de Waverhoek. Dat kon dan toch geen toeval meer zijn. Aangezien ik die zondag verplichtingen had die helaas niets met vogels kijken te maken hadden, kon ik pas maandag op zoek naar de Zeearend.

Net op het moment dat ik op wegging richting de polder, belde vogelmaatje Kees dat hij naar de Zeearend stond te kijken. Het werd dus een makkie want Kees stuurde me direct naar de goede plek en een Zeearendje zie je nou ik niet direct over het hoofd.

De gigant zat op een paaltje in de weilanden. Uiteraard (zo gaat het namelijk héél vaak) met tegenlicht zodat het na het scopen een ware uitdaging was om er een enigszins toonbare foto van te maken.

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)

Na een tijdje de Zeearend te hebben bekeken, gingen we naar de Grote Wije om de aanwezige eenden te bekijken. Ineens hoorden we achter ons een hoop kabaal en zagen we alle ganzen en alle eenden de lucht in gaan. "Daar komt vast de Zeearend", zei ik. En inderdaad vloog hij achter ons over de dijk en de Waverhoek richting de Botshol. Dit keer wel verder weg maar in elk geval met licht mee zodat ik nog een paar vluchtplaatjes kon maken. Wat een stoer beest zeg!

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)

Tot zover de verdwaalde Zeearend die vervolgens nog een dikke maand in onze polder verbleef.

Een nog veel zeldzamere vogel die écht heel ver van zijn normale verblijfplaats was, was een Woestijntapuit. De naam roept al een vermoeden op van de grote warme zandbak waar hij normaal in vertoeft. Het klopt echter niet helemaal, want hij schijnt echte zandwoestijnen te mijden en te broeden in half-woestijnen. Het verspreidingsgebied is grofweg Noord-Afrika en het midden-oosten. En nu zat er eentje in Zeeland.


Echt verdwaald dus en dat noemen we in de vogelaarswereld een "dwaalgast". Bij diverse vogelaars gaat bij een dergelijke zeldzame vogel de hartslag in een hogere versnelling. Het werk, of welke bezigheid dan ook, wordt gelaten voor wat het is en men springt in de auto om de vogel op te zoeken zodat hij in elk geval gezien is en op 'de lijst' kan worden bijgeschreven. De mensen die dit doen worden 'twitchers' genoemd.
Er is ook een categorie vogelaars die de vogel best graag wil zien maar het iets rustiger aan doet en even afwacht. Eén of meerdere dagen later, als de vogel er nog is, gaan ze kijken.
De laatse categorie vogelaars gaat alleen naar een superzeldzaamheid in de eigen regio en negeert verder afgelegen plaatsen met zeldzame vogels. Ik behoor over het algemeen tot de derde categorie want als ik naar een zeldzaamheid sjees, is het toch vooral in mijn eigen omgeving. Maar soms kruipt het vogelaarsbloed waar het niet gaan kan.....

De bewuste Woestijntapuit zat inmiddels al 4! dagen mooi te wezen in het Zeeuwse landschap. Tenenkrommend zat ik mezelf te beheersen om niet een rit naar Zeeland te gaan maken voor een klein vogeltje. Ik bedoel maar, benzine is tegenwoordig een soort onbetaalbaar geworden en omdat dan te gaan 'verspillen' voor een verdwaalde vogel...
Met een hobby als deze, kijken mensen je soms aan of je niet helemaal in orde bent en ik kan ze niet eens ongelijk geven. Tenslotte heb je in de buurt ook gewoon Tapuit, en die is toch ook mooi?

Tapuit (Oenanthe oenanthe, Northern Wheatear)

Je voelt 'm al aankomen. Ik ging. Maar met een best wel goed excuus, de benzinekosten konden gedeeld worden.

Vogelfotovriend Don wilde graag vogels gaan fotograferen bij de Brouwersdam en als we dan toch bij de Brouwersdam waren was het nog maar een heel klein stukje rijden naar het verdwaalde Woestijntapuitje.....

Zeeland dus. Bij de Brouwersdam aangekomen bleek de variatie en hoeveelheid vogels een beetje tegen te vallen. We zagen 1 Kleine jager (voor de duidelijkheid: dat is geen kort mannetje met een geweer over z'n schouder maar een soort grote roofmeeuw die voedsel van kleinere meeuwen probeert te af te pikken door ze flink te pesten), op zee een groep Middelste zaagbekken en veel Brilduikers en diverse soorten meeuwen. Er liepen verschillende strandlopers en sommigen waren best aardig te fotograferen. Uiteraard zijn de strandlopers hieronder in winterkleed.

Paarse strandloper (Calidris maritima, Purple Sandpiper)

Kanoet (Calidris canutus, Red Knot)

Bonte strandloper (Calidris alpina, Dunlin)

Langs de kant liepen wat Rotganzen en Scholeksters. Ik maakte wat foto's van een geringde Rotgans.

Rotgans (Branta Bernicla, Brentgoose)

De rotgans, naar later bleek, was in 2006 geringd bij Taimyr in Siberië, echt heel ver weg, en maakte al heel wat jaren lange reizen van Zeeland naar Siberië en vice versa. Ook kon ik nog wat foto's maken van een mannetje Middelste zaagbek.

Middelste zaagbek (Mergus serrator, Red-breasted Merganser)

Middelste zaagbek (Mergus serrator, Red-breasted Merganser)

Inmiddels begon de gedachte aan de Woestijntapuit zich aan ons op te dringen. Hij was die dag nog niet gemeld (dat hadden we onderweg regelmatig gecontroleerd) maar stel dat hij er toch nog gewoon was..... We gingen dus toch maar een tiental kilometers verder rijden. Enige tijd later zagen we tot onze opluchting op DE plek een rijtje auto's en mensen met telescopen en camera's staan. Dat gaf hoop. Wij sloten ons aan en hoorden meteen dat Hij er nog zat. Een kaal droog veld omgeploegde en opgedroogde modder had blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht op deze vogel die van de ene naar de andere klont aarde vloog en tussendoor blijkbaar voldoende insectjes wist te vinden. Wat overigens best bijzonder was want het was ijzig koud.
Regelmatig vloog hij een stukje om vervolgens weer te landen. Heel even was er grote stress toen hij hoog wegvloog en ergens onzichtbaar, vanwege het beroemde tegenlicht, verdween. Ik kon nog net een vluchtfoto maken terwijl hij achter het insect aanzat.

Woestijntapuit (Oenanthe deserti, Desert Wheatear)

Een zucht van verlichting golfde door het rijtje mensen toen hij ineens weer terug was op het kale veld. Foto's maken was moeilijk. De vogel zat voornamelijk achteraan op het veld en ik heb al genoeg 'stipje op veld' of 'stipje op paaltje' foto's'. En inmiddels had ik al 'een stipje in de lucht' foto. We bleven heel lang ter plaatse. Dat was onder meer ook om de reden dat een van de andere aanwezigen met autopech stond en dat we die niet zomaar wilden achterlaten. Waarmee dan ook meteen bewezen is dat niet alle vogelaars sociaal onvermogend zijn :-). De pechhulp werd gebeld en die meldde dat hij er met een uurtje zou zijn. Tussendoor werden er verwoede pogingen gedaan om de auto aan de praat te krijgen. Verschillende problemen werden geopperd, van lege accu tot kapotte startmotor. Ook werden diverse oplossingen geopperd die niets oplosten. Rustig wachten dan maar.
Tijdens het wachten zagen we nog een Rode wouw, een mooie bonus en één van mijn favoriete roofvogels.

Rode wouw (Milvus milvus, Red Kite)

Ook Blauwe kiekendieven, Wulpen, Torenvalken en Buizerds kwamen langs en ondertussen hielden we ook nog de Woestijntapuit met argusogen in de gaten want stel dat hij dichterbij zou komen. Positief blijven is een nuttige eigenschap als je vogels wilt fotograferen, alhoewel ik er onmiddellijk bij schrijf dat het meestal niets uithaalt. Maar, dat houdt het spannend, uitdagend en verrassend.

Torenvalk (Falco tinnunculus, Kestrel)

Blauwe Kiekendief vrouw (Circus cyaneus, Hen Harrier female)

Na ruim een uur arriveerde de pechhulp, de pechhulpman stapte in de kapotte auto, draaide het sleuteltje om en de auto sloeg zonder enig verzet aan alsof er nooit wat aan de hand was geweest. Zulke momenten werken op mijn lachspieren. Gelukkig kon de eigenaar van de auto er ook niet al te erg mee zitten geloof ik. Hij had namelijk eerder op de dag prachtige super dichtbij zittende Woestijntapuitfoto's gemaakt en zat zichtbaar te genieten van zijn mooie platen. Hij wel.

Inmiddels was het al 3 uur s middags geweest. De 'gerepareerde' auto reed weg en wij bleven nog even, nog heel even en nog héél even voor het geval de Woestijntapuit toch nog dichterbij zou komen. De temperatuur had mijn handen en voeten inmiddels gevoelloos gemaakt en ik vond het eigenlijk wel mooi geweest. Om half vier opperde ik het idee om zo onderhand toch maar eens te vertrekken. Nog 5, nee 10, nee 15 minuutjes. En toen gebeurde het wonder dan toch. De Woestijntapuit kwam steeds dichterbij gevlogen en uiteindelijk zat hij in het laag staande zonnetje in mooi licht vlak voor Don en een inmiddels ook gearriveerde andere fotograaf. Niet voor mij dus. Ik zat helaas ietsje verder weg en mijn lensje is dan ook nog eens de helft minder aan millimeters dan de Canonnen van de grote mannen en mijn vingers waren gevoelloos. Misschien dat daarom de foto's toch niet zo mooi en scherp zijn geworden als ik had gehoopt.

Woestijntapuit (Oenanthe deserti, Desert Wheatear)

Ondanks dat, de waarneming was geweldig en de Woestijntapuit kleurde zo prachtig in de ondergaande zon op het kale veld dat ik me bijna in een tropisch woestijnlandschap waande. Het enige wat mij ruw uit de droom verstoorde was de ijzige temperatuur. Maar goed, al met al was er absoluut genoeg om tevreden te zijn. Het was de kou en de enorme lange file op de terugweg waard. Ik heb een heuse Woestijntapuit op de foto en op mijn lijstje en ik hoef er het vliegtuig niet voor in om voor een Woestijntapuit naar 'obscure' landen te reizen!

Iedereen bedankt voor het lezen en kijken. Het was alweer een lang verhaal. Daar kan ik niets aan doen, dat gebeurt gewoon en zo herbeleef ik mijn belevenissen en frustraties uit 't veld. En compenseert het voor mij het gebrek aan goede foto's. Tenslotte hebben we het verhaal nog :-).