Ons tweede thuis zorgt nog wel eens voor ‘vreemde’
situaties. Als wij er niet zijn, worden huis en tuin in de gaten gehouden door
diverse buren en in het bijzonder door onze Tsjechische vrienden. Zij zorgen
dat de kachel brandt als we komen of dat zomers de tuin op orde is. Ze hebben
al eens een ‘inbreker’ (lees: zwaar beschonken dorpsgenoot) verjaagd die zich,
al dan niet bewust, in het huis vergiste. Deze controle en oplettendheid zijn
fijn voor ons want we kunnen ons huis met een gerust hart achterlaten.
De andere kant van er niet altijd zijn en er dan ineens wél
zijn, zorgt soms voor komische situaties. Zo zijn we zomers al eens aangekomen en
bleek ons meubilair verdwenen te zijn. Dat bleek bij onze vrienden te staan
want die hadden een feestje, en dus tafel en stoelen nodig. En waarom hadden
WIJ dan ook niet ge-sms't dat we kwamen. De motormaaier die wij ooit eens hebben
aangeschaft, is inmiddels verworden tot dorps-eigendom en is in de loop van de
jaren van uiterlijk veranderd door het vervangen van diverse onderdelen die
weer afkomstig waren van de motormaaiers van... ja, van wie eigenlijk? De ene
buur wandelt vrolijk onze kelder in om iets op te halen wat hij nodig heeft en
de andere buur stalt er zijn overbodige spullen. Wij zijn dan ook elke keer
weer verbaasd over wat we ineens niet en wél schijnen te bezitten. Maar, dat
moet kunnen bij dorpsgenoten onder elkaar.
Ook het gereedschap, de partytent en de koelkast zijn handig
als wij er niet zijn. E.e.a. rouleert en soms vinden wij een koelkast vol vlees
of bier als we in Tsjechië komen en er ergens weer een feestje op stapel staat.
Inmiddels sms ik braaf van te voren wanneer, en hoe laat, we denken aan te
komen.
Maar zelfs als men wél weet dat we er zijn, gebeuren er soms
vreemde dingen. Zoals de buurvrouw die op een ochtend ineens op handen en knieën door de tuin tijgerde met een emmer naast zich. Navraag leerde dat ze
eikels aan het rapen was. Want voor 10 kg eikels kreeg zij een euro. In onze
tuin staat een enorme eikenboom waar elk najaar heel veel eikeltjes
vanaf vallen. Die wij natuurlijk graag gunnen aan de vogels en eekhoorntjes. Maar
daar had de buurvrouw geen boodschap aan en dus verdwenen er kruiwagens vol met
eikels uit de tuin. We begrepen het dan ook wel weer, alle beetjes geld zijn
meegenomen. De maandsalarissen in Tsjechië zijn immers een heel stuk lager dan
bij ons in Nederland.
Overigens, de eikels waren voor de export. Naar Nederland!
Het raap-eikels-en-verdien-geld verhaal deed goed de ronde
in het dorp. Overal zagen we eikelrapende dorpsgenoten. Op een gegeven moment
was het zelfs zo erg dat er een echtpaar op het kerkhof eikels was gaan rapen.
Op dat kerkhof stonden namelijk echt heel veel mooie grote eikenbomen. Alle
graven werden afgeschuimd. Nou, dat vond onze buurvrouw toch wel een beetje
schandalig, in onze tuin oké maar het kerkhof, dát doe je niet.
Tot zover het eikel verhaal en de inleiding tot het
volgende:
‘Jammer voor de gaaien en de eekhoorns’, denk ik ook dit
jaar weer als ik ’s ochtends uit het raam kijk en geen eikeltjes zie. Des te
verbaasder ben ik als ik even later naar buiten kijk en een stuk of drie Gaaien
in de tuin zie scharrelen. Ze vliegen in en uit de tuin, zoeken in het gras en
in de enorme eikenboom. Zijn ze de buren te slim af geweest???? Zij ruiken, zien of weten wat ik niet zie: een
eikel.....
Eén van de Gaaien vliegt de eikenboom in en begint te
rommelen tussen de bladeren van de klimop die langs de boom klimt. De kop van
de Gaai verdwijnt in een onzichtbaar gat. Een hoop gewroet en gedoe tussen de
bladeren volgt. Nieuwsgierig sla ik de Gaai gade en leg deze ‘soort van de dag’
vast.
 |
| Gaai (Garrulus glandarius) |
Even later komt de kop het gat uit en wel mét buit: een
eikel. De vraag is natuurlijk of de gaaien de eikels hebben verstopt en ze nu
komen halen of dat er ergens in de enorme boom nog eikeltjes hangen. De klimop
zorgt immers wel voor een mooi vangnet.
 |
| Gaai (Garrulus glandarius) |
Een eikel is een kostbare buit en blijkbaar zijn er kapers
op de kust. De gaai werpt een schuine blik omhoog en duikt vervolgens met eikel
en al een mooi verstop plekje in.
 |
| Gaai (Garrulus glandarius) |
Zo, de eikel is meteen even weggemoffeld.
 |
| Gaai (Garrulus glandarius) |
De Gaai blijft nog even ‘onzichtbaar’ wachten en dan smeert
hij hem, met een luide schreeuw én de eikel.
Het mag duidelijk zijn dat de lichtomstandigheden erg matig waren. Desondanks vond ik het gewoon een leuke waarneming en zo vaak krijg ik Gaaien nou ook weer niet op de plaat.
Iedereen weer bedankt voor het bezoeken van mijn blog en de reacties op mijn foto-verhaaltjes.
