We zullen rennen, vliegen, baden, eten, drinken, slapen en weer door gaan....

Of: over het leven van de (Drieteen)strandloper.

Drieteenstrandlopers, of gewoon 'Drieteentjes' sloot ik in mijn hart vanaf de eerste keer dat ik ze zag. Destijds keek ik nog niet zo lang vogels en de moeilijke groep stelt- en strandlopers zorgden voor de nodige determinatieproblemen. Ik moest er natuurlijk ook nog heel veel ontdekken en al die verschillende kleden maakten het er niet gemakkelijker op. Zo ook de 'Drieteentjes'.
Daar stond ik dan, waarschijnlijk ergens in 2007 of 2008 op het strand van IJmuiden en keek naar een groep kleine wit-grijs-bruine strandlopertjes die hysterisch over het strand de branding in en uitrolden. Hadden ze wieltjes in plaats van pootjes? Zo leek het toch. Bij nadere beschouwing hadden ze toch gewoon pootjes waarvan ze er overigens bij voorkeur maar één gebruikten. Als ze stilstonden of noodgedwongen een stapje opzij moesten doen gebeurde dat op één poot. Tijdens het foerageren waarbij ze in en uit de branding flitsten, gebruikten ze de wieltjes techniek.
Dat was dus de eerste kennismaking met het fenomeen Drieteentjes. Kleine, mooie vogeltjes die mij tot op de dag van vandaag fascineren en vertederen.

Inmiddels heb ik ze vaak gezien, gehoord en gefotografeerd. Dat laatste overigens met wisselend succes want als ze niet slapen doen ze alles snel. Eten, drinken, rennen, vliegen etc. Ga er dus maar aan staan om zoiets acceptabel vast te leggen. Daar gaan heel wat uurtjes, observaties, benader-tactiek en prullenbakfoto's aan vooraf. Soms heb je een dag dat het beter lukt dan andere dagen. Woensdag was een aardige dag. Samen met Don ging ik naar de Brouwersdam. Sowieso een goede plek voor diverse strand- en zeesoorten maar met als speciaal doel de Drieteentjes. Eerst moesten we kijken of ze er wel waren. De auto werd langs de rand van de dijk gereden en voorzichtig gluurden we over de rand.

Veel Drieteentjes

Ze waren er dus ;-) .

Dan volgt het voorzichtig neerzetten van het statief met camera, een matje voor onder je gatje en het héél langzaam, stukje bij beetje, benaderen. Af en toe een tijdje wachten en kijken wat er gebeurt. Soms begrijp je niet waarom er iets gebeurt. Ineens vliegt de hele zwik op en raast naar links,

draait,

raast naar rechts,

en ploft weer neer.

Na enige tijd zitten begon er langzaam wat activiteit in de groep te komen. Strekken, badderen, drinken en eten. Alleen het badderen heb ik niet goed kunnen fotograferen, dat staat voor de volgende keer op het lijstje. Het fotograferen was overigens niet zo heel gemakkelijk vanwege de belichting. Een supersnel vogeltje met voornamelijk wit en zwart en schitterend en reflecterend water door de zon. Best een uitdaging.

Eten zoeken

Eten zien...

En....

Hebbes!

Alleen drinken...

... of toch eten zoeken?

Alle Drieteentjes op de foto's zijn óf adulte in winterkleed (lichtgrijs met wit), óf juveniele vogels (contrastrijker met meer vlekjes variërend van zwart, grijs tot lichtbruin. Afhankelijk van het licht tonen de drieteentjes soms grijzig, soms lichtbruin. Drieteenstrandlopers broeden in de hoog-arctische gebieden waar ze in hun broedkleed (zomerkleed) te zien zijn. Ze hebben dan een roodbruine kop en hals en contrastrijk gevlekte rug en vleugels. Soms kun je nog wel in juli of augustus een Drieteen aantreffen in zomerkleed langs onze kust maar meestal zijn ze bij ons in winter- of juveniel kleed te vinden.

Tussen de Drieteentjes zaten ook nog twee Bonte Strandlopers en een Steenlopertje. De Steenloper kwam vlak voor ons een slakje halen.

De Bonte strandlopers, één in adult winterkleed en één in juveniel kleed waren eerst niet zo hongerig.

Slapende Bonte Strandloper in het zonnetje.

Er komt beweging in.

Kijk wat lichtval en perspectief kunnen doen met kleur en vorm, dit is nog steeds dezelfde Bonte Strandloper.

Een (juveniele) Bonte Strandloper in eerste winterkleed.

Het mag duidelijk zijn dat we ons vermaakt hebben met deze strand- en zeevogels. Bij de Brouwersdam is altijd wat te zien en uiteraard zijn er veel meer soorten dan de paar in deze blog. Maar vandaag was het doel het fotograferen van de Drieteentjes. En dat hebben we gedaan! Onder toeziend oog van diverse meeuwen waarmee ik deze lange blog zal afsluiten.

Zilvermeeuw, adult winterkleed.

Grote mantelmeeuw, 3e winterkleed (subadult).

Iedereen weer bedankt voor het lezen, kijken en de reacties op mijn blogs!

Zo wordt een nat pak "dragelijk".

De titel van dit bericht heb ik gepikt van Sneuper, die deze zin naar mij e-mailde als reactie op een tweetal foto's die ik hem had gemaild. En hij heeft gelijk.
Een nat pak is mij niet geheel vreemd. Inmiddels is het bij diverse (vogel)kennissen en bloglezers ook bekend dat ik met enige regelmaat een nat pak oploop. Bekend is ook dat meestal de regenkleding bij aanvang van de wandeling binnen handbereik lag, evenals plastic tasjes. Én dat dat alles op het 'moment suprême', ergens 5 kilometer of meer bij mij vandaan, in de kofferbak van mijn auto ligt.
Woensdag. Buienradar heeft het vast wel vaak goed maar blijkbaar niet als ik kijk. De Zandvoortse kust ziet er best redelijk uit en de buien die er evt. aankomen trekken bovenlangs. Ik kan dus veilig naar de Amsterdamse WATERleidingduinen voor een voorproefje van de Damhertenbronst. Denk ik.

In eerste instantie is het droog en al wandelend zie ik diverse Damherten. Van pré-bronstgedrag is echter nog geen sprake. Lieve jonge Damhertjes kijken me, met hun grote oren gespitst, vriendelijk aan. Een flinke volwassen vent, met een serieus gewei, graast rustig verder. Die is vast al vaak gefotografeerd. Omdat ik niet vaak in de AWD kom, meestal maar 1 keer per jaar, maak ik natuurlijk toch wat foto's. Voor mij zijn dit geen alledaagse waarnemingen.

Damhertjes

Damherten

Damhert

Verder is het relatief stil. Wat Gaaien, een Havik en een Buizerd en wat meer meesjes, Boomklevers en -kruipers. Ik denk Kramsvogels te horen maar ik kan ze niet ontdekken.

Na een tijdje vallen de eerste spetters. De bui was al een tijd in zicht en heel hard denken dat hij langs mij gaat, helpt niet. Gelukkig ben ik vlakbij het huisje waar vaak een Vos wordt gezien en kan ik daar schuilen. De Vos(sen) worden op deze plek erg vaak gevoerd en daardoor komen ze zodra er een mens verschijnt al snel kijken. Dat voeren is discutabel. Zelf doe ik het niet maar ik profiteer wel van anderen die het wel doen. Ook discutabel.
Ik zit amper of er komt een Vos aan. Vos 2 volgt en later nog Vos 3. Ik had nog nooit vechtende Vossen gezien, laat staan gehoord. Het is een onwaarschijnlijk gekrijs, hoog én hard. Twee Vossen gunnen elkaar het licht in de ogen niet en zodra de één bij de ander in de buurt komt beginnen ze te krijsen. Even later staan ze beiden op hun achterpoten en proberen met nagels en scherpe tanden een strijd te beslechten. Voedselnijd of territoriumgedrag? Beide? Geen idee.

Vechtende Vossen

Vechtende Vossen

Gelukkig ziet of hoort een van de Vossen iets in het gras. Een muis? Hij gaat klaar zitten en springt. Als hij later het gras uit komt heeft hij niets in zijn bek dus ik heb geen idee of hij nu wel of niets iets gevangen had. Maar ik heb wel een foto van een 'vliegende Vos'.

Wat hoort Vos?

The quick brown fox jumps over the green bushes .... 

Behalve vechtende Vosjes, zijn er ook heel lieve Vosjes. Die heerlijk aan het water gaan liggen zonnen zodra de bui wegtrekt en er een straaltje zon doorbreekt. Met hun trouwe Vossenogen kijken ze je vriendelijk aan.

Relaxte Vos

Op de terugweg wordt de lucht héél donker en in open veld volgt een stortbui, daarna een hagelbui en dan weer een stortbui. Het gevolg laat zich raden. Mijn voorkant blijft wonder boven wonder relatief droog (de achterkant dus niet!) en een plastic tas voor mijn spullen heb ik dit keer wel bij me. De wandeling duurt vervolgens dan wel nog lang genoeg om min of meer opgedroogd bij de auto aan te komen. Als de volgende bui losbarst ben ik net op tijd om mijn portier dicht te doen.
Thuis bekijk ik de foto's. Er gaan er heel wat in de prullenbak maar er blijven er een paar over waar ik toch best heel blij mee ben. Die maken, inderdaad, 'een nat pak "dragelijk" '.

Iedereen weer bedankt voor het lezen en de reacties op mijn blogs. Dát maakt een blog bijhouden dragelijk ;-).

Arachnofobie?

Spinnenangst heet het in mensentaal. Als buitenmens dat langs en door velden, bossen en plasdras gebiedjes loopt kun je zo'n angst beter niet hebben. Op z'n zachtst gezegd vind ik spinnen niet zo leuk. Mijn oplossing is, dat ik net doe alsof ze er niet zijn want anders ging ik vast niet meer zo vaak vogelen of libellen en/of vlinders kijken en fotograferen. De angst is al niet meer zo erg als vroeger, de tijd waarop ik bij het zien van zo'n achtpotig harig mormel een ijzige kreet slaakte, op de bank sprong en wachtte tot er een stoer genoeg persoon kwam om de spin te verwijderen. Tegenwoordig haal ik ze zelf weg met verstand op nul. Maar om er bewust tussen te gaan lopen vereist dus de negeer methode.

Gisteren is de spinnenangst getest. Het ging alsvolgt: samen met Von, Loes en Maria struinden we door het Gagelbos, dat geen bos is maar een polder met hier en daar wat mooie paden met struikjes. Slootjes en plasjes met mooie plantjes zoals Groot Blaasjeskruid waar je mooie foto experimenten mee kunt uithalen.

Groot Blaasjeskruid

Naast al die plasjes heb je oevers en daarin huist van alles. Maria met haar scherpe blik zag in de oever allerlei insecten en opeens riep ze ons voor een spin. Een Spin met een S. Want groot, héél groot. Te groot voor mij. Von en Loes doken er meteen op af want de Spin was wel erg mooi. Dat dat waar was, zag ik op afstand door mijn scope ook, zou ik ook.....? Tenslotte had ik niet voor niets mijn macrolens bij me. Na een tijdje van veilige afstand te hebben toegekeken hoe de anderen de Spin tot op 5 centimeter benaderden (ik geloof dat iemand hem zelfs heeft aangeraakt) en ze mij hadden verzekerd dat de spin echt helemaal niet eng was, ging ik, letterlijk, door de knieën. En het was niet voor niets. De Spin was door de macrolens ook een wondertje van de natuur. De vele kleintjes die zij had hingen rondom haar heen, gebruikten mama als klimrek en waren lief, klein en schattig. In elk geval nu nog.
Want uiteraard komt bij mij onmiddellijk de gedachte boven dat die 400 lieve kleine spinnetjes straks ook een Spin worden. Met een S. En dat ik die toch liever niet per ongeluk moet tegenkomen want dan schrik ik tóch.
Een zoektocht thuis naar de naam van de Spin leerde me dat het om de Grote Oeverspin ging. Eindelijk eens een naam die past bij het beest. Vooral dat Groot vond ik erg passend. Op foto's kun je nooit goed grootte inschatten maar alleen het lijf is al zo'n 2 centimeter en dan komen de poten er nog bij. Toch heeft het me goed gedaan deze Spin te fotograferen, zowel tegen de angst als om de vertedering die ik voelde bij het zien van al die kleintjes die door hun moeder zo mooi beschermd worden. De natuur zit mooi in elkaar.

Grote Oeverspin, mama is klimrek. Foto zonder zon.

Even later brak het zonnetje door en daar maakten we dankbaar gebruik van.

Grote Oeverspin

Grote Oeverspin

Na de Spin kwamen de juffers en libellen aan de beurt. In het begin lukte dat niet zo goed want er was veel te veel wind en veel te weinig zon. Bij het Spinnenpad was het luwer en vlogen er veel heidelibellen die een voorkeur hadden voor een plant met grote stekelige bollen. Ook de Houtpantserjuffers hingen hier volop aan takjes en struikjes.
We gingen wat experimenteren met fotograferen zonder en met flits. Loes wist dat je moest flitsen op het tweede gordijn (huh?) zodat de achtergrond mooi groen bleef.
Edit: Opmerking van Loes: "Eerst even wat rechtzetten.... ik weet helemaal niet dat je op het tweede gordijn moet flitsen, sterker nog, ik had met macro nog nooit geflitst! maar ik had er iets over gelezen, dus ja, dus dat wilde ik wel eens proberen."
Loes kwam hoe dan ook heel professioneel over wat de flitsinformatie betrof. Terwijl ik in mijn camera-menu op zoek ging naar gordijnen die ik niet vond (mijn camera heeft overigens wel lamellen maar dát is wéér iets heel anders), probeerde ik dan maar alle flitsinstellingen uit die ik wel vond. Resultaat matig. In elk geval geen mooie groene achtergrond. Wel zwart, hetgeen ik overigens niet lelijk vind. Een flitsende Houtpantserjufferfoto plaats ik, de rest heb ik allemaal weggemikt.

Houtpantserjuffer, vrouw

Houtpantserjuffers kunnen overigens diverse kleurvariaties hebben, zoals eigenlijk alle soorten libellen en juffers. Een bijna Bordeauxrood exemplaar was dan ook heel fraai voor de verzameling. Foto zonder flits en helaas net niet helemaal scherp. Vanwege de kleur heb ik hem toch bewaard.

Houtpantserjuffer, vrouw

Tot slot nog wat heidelibel experimenten. Op de grote stekelbollen.

Steenrode heidelibel, vrouwtje. Foto zonder flits.

Steenrode heidelibel, vrouwtje. Foto met flits.

Bruinrode heidlibel, man. Foto met tegenlicht en flits. Thuis nog wat gedramatiseerd in de nabewerking.

En zo waren we al met al ineens 4 uur verder. Het was een leuke en leerzame middag daar in het Gagelbos.

Macro-en op landgoed Oostbroek

Houtpantserjuffer

Zondag ben ik naar Landgoed Oostbroek bij Utrecht geweest. Het doel was om, misschien wel voor het laatst dit jaar, libellen en juffers te zoeken en de macrolens mogelijkheden verder te onderzoeken. Alleen al door het lagere gewicht van deze lens ten opzichte van mijn telelens, ben ik al erg van de lens gecharmeerd ;-).

Het landgoed is niet heel groot maar biedt een aantal uitstekende plaatsen om, als je wilt, heel diverse foto's te maken. Er vliegen en zwemmen behoorlijk wat soorten vogels. Ook op gebied van planten, bloemen en kleine insecten kun je je uitleven.
Ringslangen en enorme kikkers zaten te zonnen aan de rand van het plasje waar mijn libellenmissie begon. De Paardenbijters waren oververtegenwoordigd maar heb ik niet op de foto gezet door de onhandige plekken waar ze, letterlijk, hingen. Bij het plasje, waar de Dodaars onophoudelijk aan het "hinniken" was, was het best lastig fotograferen vanwege het tegenlicht. Alleen een Watersnuffel heb ik op dit plekje wel op de foto gezet. Dit na ongeveer 20 mislukte pogingen. Óf zij zijn te snel óf ik ben te langzaam, waarbij het laatste vrees ik het meest voor de hand ligt.

Watersnuffel

Vervolgens aan de wandel. Met de zon in de rug en op zoek naar Libellen en juffers waar ik iets mee kon. Het was goed warm en de litertjes vocht liepen vrolijk langs mijn rug terwijl ik me aan het uitleven was op Houtpantserjuffers. Ik heb door middel van flitsen geprobeerd meer detail in de foto's te leggen en ook in de nabewerking heb ik met name met verschillende belichtingsmogelijkheden geprobeerd om de foto's te verfraaien. Door de soms zeer geringe afstand was het af en toe wel moeilijk qua scherptediepte, dat kun je zien bijvoorbeeld op de twee foto's van de Houtpantserjuffer die aan de lichte stronk hangt. Op één foto heb ik puur op het oogje scherp gesteld. Het gevolg is dat de facetjes zichtbaar zijn. Iets wat mij bij een juffer nog niet eerder was gelukt. Het 'nadeel' is vervolgens dat het borststuk buiten de scherptediepte valt. Op de tweede foto is het geheel scherp maar mis je de facetjes.
Er blijft nog genoeg uit te proberen en ik moet zeggen, de libellen- en jufferwereld is ideaal om te spelen met kleur en licht.

Houtpantserjuffer

Houtpantserjuffer

Alle vrij algemene rode heidelibellen waren op het  landgoed aanwezig. Van de Bloedrode heidelibel had ik een foto van een paringswiel, zwaar in tegenlicht en niet geschikt voor verdere doeleinden (behalve misschien een biologieles)...

Bruinrode Heidelibel

Bruinrode Heidelibel, close-up.

Steenrode Heidelibel, niet uitgekleurd mannetje

Op het landgoed is ook een bloemen- en kruidentuin. Daar waren natuurlijk veel insecten te vinden en gelukkig ook nog een aantal soorten vlinders. Atalanta, Kleine Vos, Kleine Vuurvlinder en Klein- en Groot Koolwitje vlogen rond. Van het Groot Koolwitje had ik nog nooit een goede foto dus ik was blij met onderstaand resultaat.

Groot Koolwitje

Ook heb ik wat bloemen geprobeerd te fotograferen maar er was maar één foto die ik mooi genoeg vond om hier te plaatsen.

 

Genoeg virtueel gekletst voor vandaag. Iedereen bedankt voor het lezen en kijken en natuurlijk voor de reacties op mijn vorige blogs.

Steltjes

Soms lacht het geluk je toe als je maar geduld hebt. Rustig gaan zitten of wachten loont de moeite.
Voor grotere foto's en een betere weergave kun je op de foto's klikken.

Op het strand van IJmuiden deze Kanoet, kwam gewoon naar me toe gewandeld terwijl ik op mijn knieën zittend nat aan het worden was en mijn schoenen vol liepen .

In mijn 'thuisgebied' De Groene Jonker was een rustig plasje met Kemphaan, Zwarte ruiter en Waterral.

Eerst even wroeten......

En dan: eten maar!

Kemphaan, juveniel, met een soort kreeftje.

 De juveniele Zwarte ruiter, die in de lente in zijn prachtkleed helemaal zwart is, liep zo dichtbij dat ik zelfs op een gegeven moment niet meer kon focussen.

Zwarte ruiter

Zwarte ruiter

Zwarte ruiter

De laatste Zwarte ruiter mooi in het 'gouden licht'. Genieten hoor.

Tot slot de Waterral, niet zó dichtbij, maar ik vind het zo´n (te) gek beest. Als je ze af en toe hoort gillen als een big die geslacht wordt of als ze ineens alsof de duivel ze op de hielen zit het riet in rennen, ze maken me in elk geval vaak aan het lachen.

Morgen op macro-, libellen- en vlindertocht. Misschien wel de laatste echte kans van dit jaar. Ik hoop dat er wat moois uit komt. Wordt in elk geval vervolgd.

Iedereen bedankt voor de reacties op mijn vorige blog en fijne zondag!