UT6

Vandaag, 10 weken en 3 dagen nadat ik mijn pols brak, heb ik voor het eerst weer vogels kunnen kijken in mijn eigen polder. Het was heerlijk en een enorme opsteker voor me. Al het harde en vele oefenen, de 3 x per week naar revalidatie/fysiotherapie/ergotherapie met soms 2 of 3 behandelingen achter elkaar, beginnen hun vruchten af te werpen.

Al weken hoor ik de Kolganzen die elk jaar in mijn polder overwinteren. Soms zag ik ze overvliegen en wat verlangde ik ernaar om weer eens ganzen te kijken, ringen te zoeken en gewoon om lekker in de polder vogels te kijken. Vanmiddag heb ik dat dus gedaan. Zo'n 1500 Kolganzen zaten langs de Hoofdweg. Al vrij snel kreeg ik een geringde gans in beeld. Op de zwarte halsring kon ik UT6 aflezen; een gans die begin maart 2019 geringd is in Brabant, vervolgens naar Duitsland en Polen vloog om in het november weer in Nederland terug te keren. Het was een nieuwe gans voor mij en verder is hij door andere lokale vogelaars nog niet afgelezen. Sneuper, doe je best.
Ook zag ik nog een witte halsring, dat is meestal wel spannend en vaak een ring met een data logger. Ik heb ontzettend mijn best gedaan om de ring te kunnen lezen maar zelfs volledig inzoomen hielp niet, het was gewoon te ver weg.

Er zat een leuke groep Brandganzen, een Toendrarietgans, Grauwe ganzen en af en toe hoorde ik de melancholieke roep van een Wulp waarvan er enkele tussen de ganzen aan het foerageren waren. Veel Knobbelzwanen, een paar Holenduiven, Kauwen, Zwarte kraaien en een Buizerd. Fluitende Smienten, Meerkoeten en een Bergeend. Blauwe reigers en Grote zilverreigers. Echt mijn polder. De camera had ik meegenomen om 1 foto te maken (als het ging) om deze voor mij memorabele dag vast te leggen. Het werd een Grote zilverreiger. Niet bijzonder maar voor mij vandaag wel.

Grote zilverreiger (Ardea alba)

Toen ik thuiskwam was ik zo ontzettend blij dat ik zo'n anderhalf uur had kunnen vogelen dat ik denk dat ik licht gaf ;-). Het leven wordt heel langzaam weer leuk.

Natuurlijk, ik ben er nog lang niet maar gelukkiger dan vanmiddag tijdens mijn uurtje 'Birdfulness' heb ik me lang niet gevoeld. Laat 2020 maar komen!

Wensen. Wishes.

Hierbij wil ik alle bezoekers bedanken voor de lieve, vriendelijke en moed gevende reacties op mijn vorige blog. Dank jullie wel!
Het gaat helaas nog heel lang duren voor ik mijn hand /arm weer zal kunnen gebruiken maar onderstaande wens heb ik toch in elkaar weten te knutselen.
Ik ben er misschien wat vroeg bij maar ik wens jullie allemaal een mooi 2020, met mooie waarnemingen, heerlijke wandelingen, bijzondere fotomomenten maar vooral veel natuurbeleving. Geniet ervan.