Arachnofobie?

Spinnenangst heet het in mensentaal. Als buitenmens dat langs en door velden, bossen en plasdras gebiedjes loopt kun je zo'n angst beter niet hebben. Op z'n zachtst gezegd vind ik spinnen niet zo leuk. Mijn oplossing is, dat ik net doe alsof ze er niet zijn want anders ging ik vast niet meer zo vaak vogelen of libellen en/of vlinders kijken en fotograferen. De angst is al niet meer zo erg als vroeger, de tijd waarop ik bij het zien van zo'n achtpotig harig mormel een ijzige kreet slaakte, op de bank sprong en wachtte tot er een stoer genoeg persoon kwam om de spin te verwijderen. Tegenwoordig haal ik ze zelf weg met verstand op nul. Maar om er bewust tussen te gaan lopen vereist dus de negeer methode.

Gisteren is de spinnenangst getest. Het ging alsvolgt: samen met Von, Loes en Maria struinden we door het Gagelbos, dat geen bos is maar een polder met hier en daar wat mooie paden met struikjes. Slootjes en plasjes met mooie plantjes zoals Groot Blaasjeskruid waar je mooie foto experimenten mee kunt uithalen.

Groot Blaasjeskruid

Naast al die plasjes heb je oevers en daarin huist van alles. Maria met haar scherpe blik zag in de oever allerlei insecten en opeens riep ze ons voor een spin. Een Spin met een S. Want groot, héél groot. Te groot voor mij. Von en Loes doken er meteen op af want de Spin was wel erg mooi. Dat dat waar was, zag ik op afstand door mijn scope ook, zou ik ook.....? Tenslotte had ik niet voor niets mijn macrolens bij me. Na een tijdje van veilige afstand te hebben toegekeken hoe de anderen de Spin tot op 5 centimeter benaderden (ik geloof dat iemand hem zelfs heeft aangeraakt) en ze mij hadden verzekerd dat de spin echt helemaal niet eng was, ging ik, letterlijk, door de knieën. En het was niet voor niets. De Spin was door de macrolens ook een wondertje van de natuur. De vele kleintjes die zij had hingen rondom haar heen, gebruikten mama als klimrek en waren lief, klein en schattig. In elk geval nu nog.
Want uiteraard komt bij mij onmiddellijk de gedachte boven dat die 400 lieve kleine spinnetjes straks ook een Spin worden. Met een S. En dat ik die toch liever niet per ongeluk moet tegenkomen want dan schrik ik tóch.
Een zoektocht thuis naar de naam van de Spin leerde me dat het om de Grote Oeverspin ging. Eindelijk eens een naam die past bij het beest. Vooral dat Groot vond ik erg passend. Op foto's kun je nooit goed grootte inschatten maar alleen het lijf is al zo'n 2 centimeter en dan komen de poten er nog bij. Toch heeft het me goed gedaan deze Spin te fotograferen, zowel tegen de angst als om de vertedering die ik voelde bij het zien van al die kleintjes die door hun moeder zo mooi beschermd worden. De natuur zit mooi in elkaar.

Grote Oeverspin, mama is klimrek. Foto zonder zon.

Even later brak het zonnetje door en daar maakten we dankbaar gebruik van.

Grote Oeverspin

Grote Oeverspin

Na de Spin kwamen de juffers en libellen aan de beurt. In het begin lukte dat niet zo goed want er was veel te veel wind en veel te weinig zon. Bij het Spinnenpad was het luwer en vlogen er veel heidelibellen die een voorkeur hadden voor een plant met grote stekelige bollen. Ook de Houtpantserjuffers hingen hier volop aan takjes en struikjes.
We gingen wat experimenteren met fotograferen zonder en met flits. Loes wist dat je moest flitsen op het tweede gordijn (huh?) zodat de achtergrond mooi groen bleef.
Edit: Opmerking van Loes: "Eerst even wat rechtzetten.... ik weet helemaal niet dat je op het tweede gordijn moet flitsen, sterker nog, ik had met macro nog nooit geflitst! maar ik had er iets over gelezen, dus ja, dus dat wilde ik wel eens proberen."
Loes kwam hoe dan ook heel professioneel over wat de flitsinformatie betrof. Terwijl ik in mijn camera-menu op zoek ging naar gordijnen die ik niet vond (mijn camera heeft overigens wel lamellen maar dát is wéér iets heel anders), probeerde ik dan maar alle flitsinstellingen uit die ik wel vond. Resultaat matig. In elk geval geen mooie groene achtergrond. Wel zwart, hetgeen ik overigens niet lelijk vind. Een flitsende Houtpantserjufferfoto plaats ik, de rest heb ik allemaal weggemikt.

Houtpantserjuffer, vrouw

Houtpantserjuffers kunnen overigens diverse kleurvariaties hebben, zoals eigenlijk alle soorten libellen en juffers. Een bijna Bordeauxrood exemplaar was dan ook heel fraai voor de verzameling. Foto zonder flits en helaas net niet helemaal scherp. Vanwege de kleur heb ik hem toch bewaard.

Houtpantserjuffer, vrouw

Tot slot nog wat heidelibel experimenten. Op de grote stekelbollen.

Steenrode heidelibel, vrouwtje. Foto zonder flits.

Steenrode heidelibel, vrouwtje. Foto met flits.

Bruinrode heidlibel, man. Foto met tegenlicht en flits. Thuis nog wat gedramatiseerd in de nabewerking.

En zo waren we al met al ineens 4 uur verder. Het was een leuke en leerzame middag daar in het Gagelbos.