Eikels...

Ons tweede thuis zorgt nog wel eens voor ‘vreemde’ situaties. Als wij er niet zijn, worden huis en tuin in de gaten gehouden door diverse buren en in het bijzonder door onze Tsjechische vrienden. Zij zorgen dat de kachel brandt als we komen of dat zomers de tuin op orde is. Ze hebben al eens een ‘inbreker’ (lees: zwaar beschonken dorpsgenoot) verjaagd die zich, al dan niet bewust, in het huis vergiste. Deze controle en oplettendheid zijn fijn voor ons want we kunnen ons huis met een gerust hart achterlaten.

De andere kant van er niet altijd zijn en er dan ineens wél zijn, zorgt soms voor komische situaties. Zo zijn we zomers al eens aangekomen en bleek ons meubilair verdwenen te zijn. Dat bleek bij onze vrienden te staan want die hadden een feestje, en dus tafel en stoelen nodig. En waarom hadden WIJ dan ook niet ge-sms't dat we kwamen. De motormaaier die wij ooit eens hebben aangeschaft, is inmiddels verworden tot dorps-eigendom en is in de loop van de jaren van uiterlijk veranderd door het vervangen van diverse onderdelen die weer afkomstig waren van de motormaaiers van... ja, van wie eigenlijk? De ene buur wandelt vrolijk onze kelder in om iets op te halen wat hij nodig heeft en de andere buur stalt er zijn overbodige spullen. Wij zijn dan ook elke keer weer verbaasd over wat we ineens niet en wél schijnen te bezitten. Maar, dat moet kunnen bij dorpsgenoten onder elkaar.

Ook het gereedschap, de partytent en de koelkast zijn handig als wij er niet zijn. E.e.a. rouleert en soms vinden wij een koelkast vol vlees of bier als we in Tsjechië komen en er ergens weer een feestje op stapel staat. Inmiddels sms ik braaf van te voren wanneer, en hoe laat, we denken aan te komen.

Maar zelfs als men wél weet dat we er zijn, gebeuren er soms vreemde dingen. Zoals de buurvrouw die op een ochtend ineens op handen en knieën door de tuin tijgerde met een emmer naast zich. Navraag leerde dat ze eikels aan het rapen was. Want voor 10 kg eikels kreeg zij een euro. In onze tuin staat een enorme eikenboom waar elk najaar heel veel eikeltjes vanaf vallen. Die wij natuurlijk graag gunnen aan de vogels en eekhoorntjes. Maar daar had de buurvrouw geen boodschap aan en dus verdwenen er kruiwagens vol met eikels uit de tuin. We begrepen het dan ook wel weer, alle beetjes geld zijn meegenomen. De maandsalarissen in Tsjechië zijn immers een heel stuk lager dan bij ons in Nederland.

Overigens, de eikels waren voor de export. Naar Nederland!

Het raap-eikels-en-verdien-geld verhaal deed goed de ronde in het dorp. Overal zagen we eikelrapende dorpsgenoten. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat er een echtpaar op het kerkhof eikels was gaan rapen. Op dat kerkhof stonden namelijk echt heel veel mooie grote eikenbomen. Alle graven werden afgeschuimd. Nou, dat vond onze buurvrouw toch wel een beetje schandalig, in onze tuin oké maar het kerkhof, dát doe je niet.

Tot zover het eikel verhaal en de inleiding tot het volgende:

‘Jammer voor de gaaien en de eekhoorns’, denk ik ook dit jaar weer als ik ’s ochtends uit het raam kijk en geen eikeltjes zie. Des te verbaasder ben ik als ik even later naar buiten kijk en een stuk of drie Gaaien in de tuin zie scharrelen. Ze vliegen in en uit de tuin, zoeken in het gras en in de enorme eikenboom. Zijn ze de buren te slim af geweest???? Zij ruiken, zien of weten wat ik niet zie: een eikel.....

Eén van de Gaaien vliegt de eikenboom in en begint te rommelen tussen de bladeren van de klimop die langs de boom klimt. De kop van de Gaai verdwijnt in een onzichtbaar gat. Een hoop gewroet en gedoe tussen de bladeren volgt. Nieuwsgierig sla ik de Gaai gade en leg deze ‘soort van de dag’ vast.

Gaai (Garrulus glandarius)

Even later komt de kop het gat uit en wel mét buit: een eikel. De vraag is natuurlijk of de gaaien de eikels hebben verstopt en ze nu komen halen of dat er ergens in de enorme boom nog eikeltjes hangen. De klimop zorgt immers wel voor een mooi vangnet. 

Gaai (Garrulus glandarius)

Een eikel is een kostbare buit en blijkbaar zijn er kapers op de kust. De gaai werpt een schuine blik omhoog en duikt vervolgens met eikel en al een mooi verstop plekje in.

Gaai (Garrulus glandarius)

Zo, de eikel is meteen even weggemoffeld. 

Gaai (Garrulus glandarius)

De Gaai blijft nog even ‘onzichtbaar’ wachten en dan smeert hij hem, met een luide schreeuw én de eikel.

Het mag duidelijk zijn dat de lichtomstandigheden erg matig waren. Desondanks vond ik het gewoon een leuke waarneming en zo vaak krijg ik Gaaien nou ook weer niet op de plaat.

Iedereen weer bedankt voor het bezoeken van mijn blog en de reacties op mijn foto-verhaaltjes.