'Hollandse avond'

Het bericht 'Hollandse avond' komt uit mijn archief heeft oorspronkelijk gestaan op mijn oude website eind juni 2011.

Regelmatig bezoek ik het gebied dat ik hieronder heb beschreven. Toen ik onlangs weer op dezelfde plek was, overviel mij weer het oer Hollandse gevoel dat ik krijg als ik hier wandel en vogel.

'Hollandse avond'

De dichter Hendrik Marsman schreef in 1936 het gedicht "Herinnering aan Holland". 
De eerste regels, "Denkend aan Holland, zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan", komen soms spontaan in mij op als ik aan het wandelen ben.

Mijn wandeling van die bewuste woensdagavond was er zo een waarop ik mij de regels van Marsman herinnerde.

Als ik wandel werken mijn zintuigen op volle toeren. Ik geniet van wat ik zie, ruik, hoor en ervaar en 'vertel' deze ervaringen in stilte aan mijzelf. Misschien zijn er mensen die begrijpen waar ik het over heb, misschien zijn er ook mensen die zich afvragen wat ik daar nu mee bedoel. Voor mij geldt; ik voel mij gelukkiger door waarnemen, horen. ruiken en zien.

Een Hollandse avond dus, om verder in te gaan op de titel van deze blog. Een wandeling door Hollands landschap met weilanden, polders, slootjes, molens, vogels, vlinders, koeien, schapen, bloemen en struiken. Ik waarschuw maar vast: deze blog wordt langer dan normaal. Een soort ode aan "Holland".

Molen bij Kockengen

Terwijl de afgelopen dagen te warm waren om zelfs maar met je ogen te knipperen, was het woensdagavond heerlijk. De wind was wat gaan liggen en dus trok ik er op uit met scope, verrekijker en camera. Ik reed een klein stukje richting de Kockengse polder om mij vervolgens te voet de Hollandse kade op te begeven. Heerlijk stil is deze kade op een doordeweekse avond. Geen fietsers die je elke 2 minuten voorbij willen racen, maar hooguit een enkeling die voorbij wandelt of fietst en de hond uit laat. Rond kwart over 7 's avonds loop ik de kade op, om me heen zingen de tjiftjaffen en de Spotvogels lachen me uit omdat ik ze nog steeds niet kan fotograferen. Boefjes zijn het: vlak voor je neus hard zingen, vlak voor je neus wegvliegen en vervolgens onzichtbaar tussen blaadjes gaan zitten. Ik loop een paar honderd meter en zet de telescoop op een weiland gericht neer. Diverse kraaloogjes en lange oren zitten verborgen tussen het gras, hun knabbelende mondjes kan ik nog net zien. Langs een slootrand staat een purperreiger geduldig te wachten op zijn laatste maaltijd van de dag.

Purperreiger (Ardea purpurea)

In de lucht klinkt het constante'"kepiet kepiet kepiet" van de Scholeksters en de rauwe snerpende roep van de Zwarte stern die regelmatig tussen de Dotterbloemen in de slootjes duikt voor wat lekkers.

Zwarte stern (Chlidonias niger)

De geur van Kamille en gemaaid gras drijft voorbij, soms sterk, soms zwak. Maar steeds aanwezig op deze zomerse avond. De vlinders, vooral Witjes en de Kleine vos, doen zich nog tegoed aan de nectar van Bitterzoet en Kattenstaart die overal langs de kade groeien, net als de Haagwinde.
Pispotjes noemden wij die vroeger.

Kleine vos (Aglais urticae) op Bitterzoet (Solanum dulcamara)

Witjes (Pieris rapae) op Kattenstaarten (Lythrum salicaria)

Een stukje verderop zit een groepje Kleine mantelmeeuwen. Nonchalant doen ze alsof ze heel onschuldig een beetje rondhangen. Ondertussen letten ze met argusogen op jonge Grutto's, Zwarte sterntjes en Kievit kuikentjes. Er wordt dan ook druk gealarmeerd door diverse oudervogels als een van de Kleine mantelmeeuwen opvliegt en een donkere mauwende kreet slaakt. Ook een Blauwe reiger betekent gevaar voor jonge vogels en ook deze wordt terstond door twee Grutto's weggejaagd.

Blauwe reiger (Ardea cinerea)

Grutto (Limosa limosa)

Ik slenter verder en zie hoe de kleuren van het landschap heel langzaam veranderen door de ondergaande zon. Van rechts hoor ik Regenwulpen aankomen en even later vliegen er acht luid roepend over mij heen. Een vlucht Regenwulpen, hoe Hollands wil je het hebben. Hoog en bijna onzichtbaar zingt een stipje vrolijk een razendsnel fluitend, rollend en tsjirpend liedje: de Veldleeuwerik. Ook hij ontbreekt hier bijna nooit in de lente en de zomer en zingt van 's morgens tot 's avonds terwijl hij langzaam maar gestaag omhoog aan de hemel 'klimt'.

Aan de andere kant van de kade maait een boer zijn perceel. Het land ernaast is al gedaan en ligt in keurige rijen gemaaid gras. Honderden Kieviten zitten er. Ook een flinke groep Spreeuwen doet zich tegoed aan wat er na het maaien voor het grijpen ligt. Het Torenvalkje dat vlakbij me zit weet aan mijn camera te ontsnappen.

Polder bij Kockengen

Polder bij Kockengen

Verderop staat de Kockengse molen. Deze molen dateert van 1675 en heeft tot ca. 1960 de polder Kockengen bemalen. De koeien in het weiland voor de molen vinden mij blijkbaar erg interessant en komen loom op me afgelopen. Ik maak wat foto's. Koeien, schapen, weiland, molen: Holland op z'n best.

Polder met echte 'Hollandse' koeien

Molen bij Kockengen

Als mijn wandeling bijna op z'n einde is wacht me nog een verrassing. In een boom zie ik een Ransuil. Gezien zijn houding is hij alert en heeft hij mij eerder gezien dan ik hem.

Ransuil (Asio otus)

Op de terugweg rijd ik om via de A2 en de N201. Dit omdat ik de zonsondergang hier zo mooi vind tussen de Vinkeveense plassen. De grote kerk van Vinkeveen staat links op de achtergrond terwijl de oranje zon over de plassen schittert. Hier wil ik al jaren een foto van maken maar het is onmogelijk op deze weg. Ik heb hier al duizenden malen gereden maar toch blijft dit een van mijn lievelingsplekjes. Altijd als we uit Tsjechië terugkomen en deze weg op rijden en ik dit uitzicht zie zeg ik: "eindelijk weer water". Voor mij als echte Hollandse, geboren op land onder zeeniveau, is water om mij heen zó vanzelfsprekend. Water waar je mee opgroeit, mee leeft en dat er gewoon bij hoort. Net als de polders, de weidevogels en de Hollandse wolkenluchten.

Als laatste, vlak voor ik weer thuis ben zie ik de zon een lichtgevende rand geven aan zo'n wolkenpartij boven mijn 'eigen' polder. En terwijl ik uit mijn ooghoek een Steenuiltje zie wegschieten, knip ik mijn laatste plaatje van de dag.

Zonsondergang over polder Groot Mijdrecht