Witte winterwandeling

Zondagochtend 10 februari rijd ik 's ochtends bijtijds weg van huis naar Uithoorn. Daar zal ik Judy, Roy, Bert, Peter en Walter treffen om een gezamenlijke wandeling in de Amsterdamse Waterleidingduinen te gaan maken. We zijn allemaal lid van het IVN De Ronde Venen en Uithoorn en we zijn allemaal enthousiaste vogelaars.
De wereld is stil, wit en wondermooi. Onderweg zie ik laag boven de witte weilanden een Grote Zilverreiger met trage vleugelslag in de opkomende zon voorbij vliegen. Ik mijmer zo'n acht jaar terug. Toen had ik mijn allereerste bewuste waarneming van een vliegende Grote Zilverreiger. Daar was ik toen zo van onder de indruk dat ik er een gedichtje over schreef:

Witte schoonheid, mooi en blank
Met sneeuwwitte vleugels, je hals zo slank
Je betoverde mij vanuit de lucht
Vreugde gevat in vogelvlucht.

Zoveel jaar later blijkt dat er niets is veranderd: vogels betoveren mij nog steeds en ik denk dat het altijd wel zo zal blijven. 

Terug naar de orde van de zondag. We vertrekken om 09.00 uur en zijn na een klein half uurtje rijden bij de ingang 'oase' bij de Waterleidingduinen. De zon schijnt en het maagdelijk witte landschap lonkt verleidelijk naar ons. Heel iets anders dan Zeeland waar we oorspronkelijk naar toe zouden gaan maar waar vanwege de onvoorspelbare en niet gunstige weersomstandigheden van werd afgezien. Zelfs Bert, die de organisatie op zich had genomen, liet zich overhalen om de Zeelandse Brilzee-eend en Parelduikers te negeren. Hij regelde zaterdagavond alsnog dat iedereen twee uur langer kon slapen omdat we naar de Amsterdamse Waterleidingduinen gingen. Vooral dat langer slapen vond ik een zeer positieve verandering in het programma, maar dat terzijde.

Vogelaars (vo-ge-laars, zeer vriendelijke doch enigszins eigenwijze mensen die (te) veel naar vogels kijken.
Niet zelden oudere, in groen geklede, mannen met een verrekijker en een baard.)

De wandeling begint en Walter, die het AWD-plan heeft voorgesteld (en tevens de übervogelaar van ons allen is), neemt het voortouw. Meteen al aan het begin zien we prachtige sneeuwlandschappen en bij de Oranjekom spiegelglad water, met daarin de weerspiegeling van de witte wereld om ons heen. Iedereen geniet en we maken wat foto's.

De Oranjekom. Het lijkt wel HDR.

We zien de ook de eerste watervogels van de dag: Dodaars, Meerkoet, Wilde eend, Tafeleend, Wintertaling, Slobeend en een vrouw 'Boterbuik' (Grote Zaagbek). Over de Grote Zaagbek vrouw merkt Walter op dat hij dat één van de weinige vogels vindt waarvan de vrouwen mooier zijn dan de mannen (.....). Uiteraard is die opmerking de aanleiding tot een semi-serieuze discussie over de schoonheid van man en vrouw. Of eigenlijk, over de schoonheid van de vrouw. En meer algemeen, over de man.
Vervolgens concentreren we ons maar weer op de schoonheid van de besneeuwde Waterleidingduinen, daarover zijn de meningen unaniem. Het is er mooi, stil en de paden zijn nog niet belopen. De foto's voor de kerstkaarten voor aankomende kerst worden vandaag alvast gemaakt. Voor mij zijn het zelfs mijn eerste sneeuwfoto's van deze winter.

De foto hieronder vind ik zelf erg mooi vanwege de mysterieuze sfeer.

We wandelen door het prachtige besneeuwde landschap en komen behalve vogels ook een moeder Damhert met haar kind tegen. We houden een korte pauze waarbij we de door Judy meegebrachte boterkoek goed laten smaken. Het jonge Damhertje wordt uitgebreid op de foto gezet. En speciaal voor collega-blogster Greet heb ik nog een foto van de moeder met een gek bekkie.

Beetje snuffelen..... Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).

Beetje graven... Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).

Niks :-(. Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).

Dan maar even lief naar mama kijken. Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).

Damhert (Dama dama, Fallow-deer).

Wandelen door de Amsterdamse waterleidingduinen is dus niet alleen vogelen. Je geniet er van zoveel meer moois en er zijn zoveel routes dat je er echt uren mee zoet kunt zijn. Zo ook ons groepje, we wandelen totaal een dikke 12 kilometer tijdens ons vijf en een half uur durend bezoek. We zien Staartmezen, Sijsjes, Brilduiker, Buizerds, Aalscholvers, Kramsvogels, Blauwe reigers en Pimpel- en Koolmezen. De foto van de Kramsvogel is nog van mijn Zeelandtrip van een paar weken geleden, zie de vorige blog.

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare).

Koolmees (Parus major, Great tit)

Op een van de meren zwemt een paartje Wilde zwanen. Het verschil tussen de man en de vrouw is duidelijk zichtbaar: de kop en de snavel van het mannetje zijn duidelijk groter en forser in vergelijking met die van het sierlijke vrouwtje. Wilde zwanen zijn echte wintergasten en elk jaar is er wel een groep in de Amsterdamse Waterleidingduinen te vinden. Je kunt hun luide trompet-achtige roep, "whoep whoep", met regelmaat horen. Wilde zwanen zijn mogelijk te verwarren met Kleine zwanen maar de Wilde zwaan is groter en heeft veel geel op de snavel dat reikt tot onder het neusgat.
Kleine zwanen hebben een snavel die veel meer zwart is met vooral geel aan de snavelbasis.

Wilde zwanen (Cygnus cygnus, Whooper Swan)

Wilde zwanen (Cygnus cygnus, Whooper Swan)

Bij de bekende vossenplek is geen spoor van de vos, hoewel er wel vossensporen zijn. Gelukkig is er sinds enige tijd de 'troetel' Roodborst. Ook leuk voor een foto. Helaas wil hij niet in de sneeuw poseren, het wordt wéér een takkenfoto. Ook over takkenfoto's heb ik al eens geschreven.

Roodborst (Erithacus Rubecula, Robin)

Via een 'troetel' Knobbelzwaan, Graspieper, Brilduiker en nog een Grote Zaagbek leidt Walter ons naar de twee grootste Esdoorns van de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Knobbelzwaan (Cygnus olor, Mute Swan)

Enorme bomen met een stam die zich op tientallen plaatsen verdeelt in dikke takken die hier en daar ook weer in- of aan elkaar verder groeien. De doorsnede van de stam schat ik op twee meter of meer. Echt imposante bomen. Peter poseert om te laten zien hóe groot deze boom echt is. De mens is slechts een nietig wezen naast deze reus.

Esdoorn

Esdoorn

Judy en ik maken nog wat ijs- en sneeuwmacrofoto's, die bij mij direct in de prullenbak zijn beland, de instellingen van de camera stonden duidelijk niet goed. Een foto van de besneeuwde bomen is beter.

Nog even blijven oefenen. Overigens geldt dat oefenen ook voor het herkennen van vogelsoorten. Want Brilzee-eenden in de Waterleidingduinen en Braamsluipers in februari zijn, laten we het voorzichtig zeggen, voor 99,9%, onwaarschijnlijk. Toch denken sommige mensen dat ze die hebben waargenomen. Maar het zijn leuke dingen om over te dromen en vooral om over te discussiëren. Met een knipoog.

Na nog een laatste blik op het prachtige besneeuwde duinlandschap rijden we moe maar voldaan weer naar Uithoorn. Het was weliswaar een lange, maar ook een heerlijke, gezellige en leerzame witte winterwandeling.