donderdag 28 februari 2013

Foto opdracht Veroudering - Vervallen

Dit keer was ik Yvonne's foto opdracht niet vergeten. Het onderwerp voor deze serie wist ik ook want dat zie ik bijna dagelijks. Het is een vervallen huisje met schuur vlak aan de rand van 'mijn' polder. Het enige wat ik niet wist, was of er toevallig nog wel eens iemand komt of dat er nog een eigenaar is. En hoewel dat me sterk lijkt, voelde ik me toch wel een beetje als een dief in de nacht zoals ik daar rondsloop met mijn camera.

De foto's van het huisje heb ik bijna allemaal omgezet naar zwart-wit omdat ik dat de veroudering beter vond weergeven. De foto's van de schuur heb ik in kleur gelaten omdat het groen, blauw en roest me wel aansprak. Ik vond het een leuke opdracht om te doen. Om eens anders te fotograferen dan normaal. Geen natuur, alhoewel die in de tuin best te vinden was, dus een paar 'smokkelfoto's' zitten er toch tussen.

Het onderwerp in z'n geheel
Zijkant
Die doet het niet meer...
En de kleurige versie ook niet...
 

Raam
De deur wordt gestut, net als het hele huisje
Detail in kleur
Detail in zwart-wit

Muurtje

De vroegere ingang (denk ik)

Brievenbus




Kelder'raam'?

Kelder'raam'? in kleur

Goede oude tijd...
Het schuurtje:


Vreemde dingen staan er her en der.

Geen idee wat dit was of is.


Mosjes op het dak


Oud glas staat scheef naast het pandje, het lijkt me een oude lamp die langzaamaan vol loopt met water.
Pin aan het raamkozijn
Raam

Detail deur
Degelijk slot
Iets minder degelijk slot
De natuur baant zich een weg in, onder en op het hout

Een paradijs voor spinnen, insecten en misschien wel een uil.....



De tuin herbergt nog wat verrassingen zoals het uitzicht over de weilanden en mooie bomen. Ook staat er nog heel wat bloembolletjes waarvan de sneeuwklokjes aan het bloeien zijn. Verval en nieuw leven gaan op deze plaats hand in hand. Mooi is dat.

Uitzicht op de polder
Sneeuwklokjes

zondag 24 februari 2013

Te mooi voor woorden......


Te mooi voor woorden is het hier. Hoe omschrijf ik de serene rust die hier zo vanzelfsprekend is? De stilte die je kunt horen. De zwart fluwelen Merels die baden in de witte sneeuwdeken. De traag veranderende wereld langs, op en boven het meer. De tuin vol leven. De betoverende Goudvinken met hun zachte baltsende zang. Elke dag verwondering. Geluk en tevredenheid om alles waar ik van kan en mag genieten als ik hier ben. Mijn tweede thuis, altijd.

Het Skalkameer vlakbij ons huisje
We komen aan in een, alweer, witte wereld. Het is al laat en een uurtje later liggen we op bed om de volgende ochtend wakker te worden in een nog wittere wereld. Een beetje bewolkt maar bijna windstil. Honderden vogeltjes in de tuin, in het meer en in de lucht. Een Zeearend jaagt voorbij en doet alle watervogels de lucht in vliegen: Grote Zaagbekken, Wilde eenden, Brilduikers en Nonnetjes. Alleen de grote groep Knobbelzwanen trekt zich niets van hem aan en vertelt elkaar doorlopend verhalen. In het Engels heten ze 'Mute Swan' maar hier babbelen ze altijd.

Elke dag wandel ik langs 'mijn' meer. Bijna nooit kom je een mens tegen en toch ben je hier nooit eenzaam, één met de stille maar toch zo levendige wereld om je heen. De enige voetstappen zijn van mij en de sneeuw en het eronder liggende ijs kraakt zachtjes als ik mijn pad maak.


 
En tegen beter weten in, wens ik dat het hier altijd zo mag blijven. Dit kleine plekje op de wereld waar ik ruim 10 jaar geleden spontaan mijn hart verloor en dat ik hier nog steeds laat liggen. Ook nu laat ik het hier weer achter, zodat ik weer terug zal komen, en nog eens en nog eens.....

Er zijn dagen met wolken, dagen met zon maar elke dag is er sneeuw. Aan het begin van de week is het meer nog niet helemaal bevroren en elke dag zie ik 1 of 2 Zeearenden over, langs of voorbij vliegen. Op een dag zie ik ze door mijn telescoop samen een prooi verorberen. Foto's maken is moeilijk maar ik heb er eentje gemaakt door de telescoop vanaf ons balkon. Héél ver weg dus maar toch kun je er een paar kenmerken uithalen waaruit blijkt dat het een adulte Zeearend is: de gele snavel en de lichte kop en borst en de gele poten. Verder heeft een adulte Zeearend een witte wigvormige staart, dat kun je mooi zien als hij vliegt.

Zeearend, adult (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)
Een filmpje waarin vooral de enorme grootte van de Zeearend duidelijk wordt als je hem vergelijkt met de 'kleine' Buizerdjes staat hieronder. Je kunt de filmpjes groter bekijken door in het afspeelscherm rechtsonder op Full screen te klikken.


Onze tuin zit constant vol met vogeltjes. Wij voeren dan ook riant en de vogels hier hebben dat zo te zien ook nodig. De weersomstandigheden zijn hier toch echt wel zwaarder dan bij ons. Soms ligt hier maanden achtereen sneeuw en vriezen kan ook lang duren. Wij voeren gevarieerd zodat alle vogels kunnen krijgen wat ze nodig hebben. Van meelwormen tot rozijnen, havervlokken, zonnepitten, speciaal vetvoer, nigerzaad en geraspte kaas. En natuurlijk hangen we vetbollen en kokosnoten op.

De beloning voor ons is een tuin vol vogels, gekwetter en gezang, gemurmel maar vooral lachwekkende tafereeltjes. Een zinnetje dat mij de afgelopen week zeer vaak door het hoofd schoot was: "All birds are equal, but some birds are more equal than others". Vrij geïnterpreteerd naar George Orwells 'Animal Farm'. Een boek dat menigeen van mijn generatie moest lezen voor zijn Engelse boekenlijst.

Ze maken dus ruzie die vogels. Er zijn bazige typjes bij, vooral de dames kunnen er wat van.......

Maar eerst de verwondering over al die prachtige kleuren in de tuin waarbij de Goud-vinken (expres even in tweeën gesplitst voor de Engels talige lezers zodat zij weten dat onze Goudvink door ons Goud Vink word genoemd) toch telkens weer mijn hart sneller doen kloppen. Zó mooi. Ze waren ook volop aan het zingen maar hun gezang is heel zacht en lieflijk, totaal niet wat je verwacht bij een toch zo flinke vink.

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula, Bullfinch)

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula, Bullfinch)

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula, Bullfinch)
En dan de Staartmezen. Alledrie de (ondersoorten) heb ik gezien, de gewone Staartmees, de Witkoppige Staartmees en de Witkopstaartmees. In midden- en oost Europa komen de Witkoppen meer voor dan bij ons en ik heb ze gelukkig al meerdere keren mogen zien. Schattige, sociale en gezellige beestjes zijn het, de Staartmezen.

Staartmees (Aegithalos caudatus, Long-tailed tit)

Witkopstaartmees (Aegithalos caudatus caudatus, White-headed Long-tailed tit)
Het best vertegenwoordigd waren de Sijsjes. Honderden hebben we er gezien en maar brabbelen de hele dag door, samen met de Groenlingen hebben ze af en toe een soort 'zeurend' toontje aan het eind van hun zang of roep. Dát kun je dus na een week wel dromen: njèèèh......

Sijs man (Carduelis spinus, Siskin)
Sijs vrouw (Carduelis spinus, Siskin) in het voedselparadijs
Dan zijn we één dagje even weggeweest naar Pomezna en de Signalka, het vroegere IJzeren Gordijn. Nu een natuurreservaat waar altijd wel iets te zien is of een fijne wandeling te maken is. We zagen er nu vooral Buizerds en wat bosvogels. Over een tijdje komen de Rode Wouwen en de Visarenden daar ook weer en alle Steltlopertjes, Kwikstaarten, Boomkikkers en soms een Hermelijntje.

Waterkracht centraletje bij Pomezna
De laatste dagen waren wit, heel wit. Sneeuwbuien joegen over het meer en de wind was schraal. Vanuit mijn schuiltentje sloeg ik de vogels gade die de sneeuwstormen trotseerden op zoek naar het voer in onze tuin, vogelvilla en voedersilo's.

Turkse tortel (Streptopelia decaocto, Collared dove)


Grote Lijster in eerste winterkleed (Turdus viscivorus, Mistle Thrush)
 En zo loopt de week langzaam op zijn einde. Ik geniet nog van de mooie zonsondergangen.

Zonsondergang bij het Skalkameer 







En dan komen we bij de Merels. De mannen prachtig fluweel zwart en met een mooie oorstrelende zang.

Merel man (Turdus Merula, Blackbird)
Maar toch, voor Merels geldt George Orwell's beroemde zin in hoge mate. Ik heb een flinke serie foto's van Merels in oorlog maar 1 vrouwtje spande de kroon. Ik heb haar gefilmd. Een foto die ik zelf wel erg grappig vind plaats ik hieronder ook nog. De vlekjes op de foto's zijn sneeuwvlokken, het ging nogal hard die dag met de sneeuw.

Oordeel zelf maar. "Are all birds equal?" Of "Are some birds more equal than others?"

Merels (Turdus Merula, Blackbirds)



Dat was dan voorlopig een gedeeltelijk verslag van mijn week in Tsjechië. Uiteraard heb ik nog meer foto's en films waarop nog diverse andere soorten vogels staan, hoewel ik lang niet alle soorten die ik heb gezien op de foto heb. Het meeste gaat toch met de telescoop, en zo hoort het ook bij 'de Vogelkijker".

Een opsomming van de genoteerde soorten in de tuin en bij het meer zo'n 50 meter van ons huisje:

Aalscholver, Buizerd, Zeearend, Torenvalk, Grote Zaagbek, Brilduiker, Nonnetje, Wilde eend, Turkse tortel, Grote bonte specht, Kramsvogel, Grote lijster, Merel, Boomklever, Winterkoning, Sijs, Vink, Ringmus, Zwarte mees, Koolmees, Pimpelmees, Matkop, Groenling, Goudvink, Roodborst, Boomkruiper, Blauwe reiger, Grote Zilverreiger, Geelgors, Gaai, Zwarte Kraai, Ekster, Staartmees, Witkoppige staartmees, Witkopstaartmees en wat ik nog vergeten ben,

dinsdag 12 februari 2013

Witte winterwandeling



Zondagochtend 10 februari rijd ik 's ochtends bijtijds weg van huis naar Uithoorn. Daar zal ik Judy, Roy, Bert, Peter en Walter treffen om een gezamenlijke wandeling in de Amsterdamse Waterleidingduinen te gaan maken. We zijn allemaal lid van het IVN De Ronde Venen en Uithoorn en we zijn allemaal enthousiaste vogelaars.
De wereld is stil, wit en wondermooi. Onderweg zie ik laag boven de witte weilanden een Grote Zilverreiger met trage vleugelslag in de opkomende zon voorbij vliegen. Ik mijmer zo'n acht jaar terug. Toen had ik mijn allereerste bewuste waarneming van een vliegende Grote Zilverreiger. Daar was ik toen zo van onder de indruk dat ik er een gedichtje over schreef:

Witte schoonheid, mooi en blank
Met sneeuwwitte vleugels, je hals zo slank
Je betoverde mij vanuit de lucht
Vreugde gevat in vogelvlucht.

Zoveel jaar later blijkt dat er niets is veranderd: vogels betoveren mij nog steeds en ik denk dat het altijd wel zo zal blijven. 

Terug naar de orde van de zondag. We vertrekken om 09.00 uur en zijn na een klein half uurtje rijden bij de ingang 'oase' bij de Waterleidingduinen. De zon schijnt en het maagdelijk witte landschap lonkt verleidelijk naar ons. Heel iets anders dan Zeeland waar we oorspronkelijk naar toe zouden gaan maar waar vanwege de onvoorspelbare en niet gunstige weersomstandigheden van werd afgezien. Zelfs Bert, die de organisatie op zich had genomen, liet zich overhalen om de Zeelandse Brilzee-eend en Parelduikers te negeren. Hij regelde zaterdagavond alsnog dat iedereen twee uur langer kon slapen omdat we naar de Amsterdamse Waterleidingduinen gingen. Vooral dat langer slapen vond ik een zeer positieve verandering in het programma, maar dat terzijde.

Vogelaars (vo-ge-laars, zeer vriendelijke doch enigszins eigenwijze mensen die (te) veel naar vogels kijken.
Niet zelden oudere, in groen geklede, mannen met een verrekijker en een baard.)

De wandeling begint en Walter, die het AWD-plan heeft voorgesteld (en tevens de übervogelaar van ons allen is), neemt het voortouw. Meteen al aan het begin zien we prachtige sneeuwlandschappen en bij de Oranjekom spiegelglad water, met daarin de weerspiegeling van de witte wereld om ons heen. Iedereen geniet en we maken wat foto's.

De Oranjekom. Het lijkt wel HDR.

We zien de ook de eerste watervogels van de dag: Dodaars, Meerkoet, Wilde eend, Tafeleend, Wintertaling, Slobeend en een vrouw 'Boterbuik' (Grote Zaagbek). Over de Grote Zaagbek vrouw merkt Walter op dat hij dat één van de weinige vogels vindt waarvan de vrouwen mooier zijn dan de mannen (.....). Uiteraard is die opmerking de aanleiding tot een semi-serieuze discussie over de schoonheid van man en vrouw. Of eigenlijk, over de schoonheid van de vrouw. En meer algemeen, over de man.
Vervolgens concentreren we ons maar weer op de schoonheid van de besneeuwde Waterleidingduinen, daarover zijn de meningen unaniem. Het is er mooi, stil en de paden zijn nog niet belopen. De foto's voor de kerstkaarten voor aankomende kerst worden vandaag alvast gemaakt. Voor mij zijn het zelfs mijn eerste sneeuwfoto's van deze winter.


De foto hieronder vind ik zelf erg mooi vanwege de mysterieuze sfeer.

We wandelen door het prachtige besneeuwde landschap en komen behalve vogels ook een moeder Damhert met haar kind tegen. We houden een korte pauze waarbij we de door Judy meegebrachte boterkoek goed laten smaken. Het jonge Damhertje wordt uitgebreid op de foto gezet. En speciaal voor collega-blogster Greet heb ik nog een foto van de moeder met een gek bekkie.

Beetje snuffelen..... Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).
Beetje graven... Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).
Niks :-(. Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).
Dan maar even lief naar mama kijken. Damhertje (Dama dama, Fallow-deer).
Damhert (Dama dama, Fallow-deer).
Wandelen door de Amsterdamse waterleidingduinen is dus niet alleen vogelen. Je geniet er van zoveel meer moois en er zijn zoveel routes dat je er echt uren mee zoet kunt zijn. Zo ook ons groepje, we wandelen totaal een dikke 12 kilometer tijdens ons vijf en een half uur durend bezoek. We zien Staartmezen, Sijsjes, Brilduiker, Buizerds, Aalscholvers, Kramsvogels, Blauwe reigers en Pimpel- en Koolmezen. De foto van de Kramsvogel is nog van mijn Zeelandtrip van een paar weken geleden, zie de vorige blog.

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare).

Koolmees (Parus major, Great tit)
Op een van de meren zwemt een paartje Wilde zwanen. Het verschil tussen de man en de vrouw is duidelijk zichtbaar: de kop en de snavel van het mannetje zijn duidelijk groter en forser in vergelijking met die van het sierlijke vrouwtje. Wilde zwanen zijn echte wintergasten en elk jaar is er wel een groep in de Amsterdamse Waterleidingduinen te vinden. Je kunt hun luide trompet-achtige roep, "whoep whoep", met regelmaat horen. Wilde zwanen zijn mogelijk te verwarren met Kleine zwanen maar de Wilde zwaan is groter en heeft veel geel op de snavel dat reikt tot onder het neusgat.
Kleine zwanen hebben een snavel die veel meer zwart is met vooral geel aan de snavelbasis.

Wilde zwanen (Cygnus cygnus, Whooper Swan)
Wilde zwanen (Cygnus cygnus, Whooper Swan)
Bij de bekende vossenplek is geen spoor van de vos, hoewel er wel vossensporen zijn. Gelukkig is er sinds enige tijd de 'troetel' Roodborst. Ook leuk voor een foto. Helaas wil hij niet in de sneeuw poseren, het wordt wéér een takkenfoto. Ook over takkenfoto's heb ik al eens geschreven.

Roodborst (Erithacus Rubecula, Robin)
Via een 'troetel' Knobbelzwaan, Graspieper, Brilduiker en nog een Grote Zaagbek leidt Walter ons naar de twee grootste Esdoorns van de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Knobbelzwaan (Cygnus olor, Mute Swan)

Enorme bomen met een stam die zich op tientallen plaatsen verdeelt in dikke takken die hier en daar ook weer in- of aan elkaar verder groeien. De doorsnede van de stam schat ik op twee meter of meer. Echt imposante bomen. Peter poseert om te laten zien hóe groot deze boom echt is. De mens is slechts een nietig wezen naast deze reus.

Esdoorn

Esdoorn

Judy en ik maken nog wat ijs- en sneeuwmacrofoto's, die bij mij direct in de prullenbak zijn beland, de instellingen van de camera stonden duidelijk niet goed. Een foto van de besneeuwde bomen is beter.


Nog even blijven oefenen. Overigens geldt dat oefenen ook voor het herkennen van vogelsoorten. Want Brilzee-eenden in de Waterleidingduinen en Braamsluipers in februari zijn, laten we het voorzichtig zeggen, voor 99,9%, onwaarschijnlijk. Toch denken sommige mensen dat ze die hebben waargenomen. Maar het zijn leuke dingen om over te dromen en vooral om over te discussiëren. Met een knipoog.

Na nog een laatste blik op het prachtige besneeuwde duinlandschap rijden we moe maar voldaan weer naar Uithoorn. Het was weliswaar een lange, maar ook een heerlijke, gezellige en leerzame witte winterwandeling.