maandag 28 januari 2013

* If you keep a green bough in your heart, the singing bird will come!

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare)

*De titel die ik gebruikt heb voor dit verhaal heb ik jaren geleden gevonden op internet. Het is een Chinese wijsheid en hij is waar.

Wat betreft mijn eigen fotomogelijkheden, en bijkomend het resultaat, ben ik niet vaak overdonderd. Maar nu heb ik toch echt een onwaarschijnlijke dag meegemaakt, vorige week vrijdag, waarop het allemaal meezat, de vogels dichtbij zaten, 'schaamsoorten' gefotografeerd konden worden en ik weer van mijn camera houd zoals het hoort (ik zat serieus te denken om de boel deels te vervangen en een Bridge camera erbij te kopen, dit ook vanwege de pijn aan mijn handen maar ik zie er toch nog maar even vanaf). Blij kwam ik 's avonds thuis met teveel. Teveel foto's, zelfs teveel van 'een soort van best wel goede foto's', voor zover je dat dan over je eigen foto's mag zeggen. Het uitzoeken, sorteren, weggooien, bewerken en verwerken kost vervolgens daaaaaagen maar inmiddels heb ik een redelijk serietje bij elkaar.

Vrijdag ging ik vroeg op weg richting Delft. Daar zou ik Don ontmoeten en samen zouden we naar Zeeland rijden. In het binnenland scheen de zon boven en onder de mist, een mooi gezicht maar moeilijk te vereeuwigen met een telelens en vanuit een rijdende auto. In Zeeland was er een kleine wegomlegging, we begonnen al te mopperen totdat er in het gehuchtje waar we doorheen gestuurd werden ineens 30 Kramsvogels bijna tegen de auto, op een struik aan het foerageren waren. Ik stond boven op de rem en terwijl we asociaal midden op de weg waren gestopt begonnen we al de camera's te pakken. Nadat we even hadden in- en uitgeademd kwamen we tot bezinning en parkeerden de auto op een nette plek. We pakten de statieven en de camera's en begonnen met fotograferen. De Kramsvogels waren zo vreselijk hongerig dat ze, ondertussen elkaar en elke andere lijsterachtige verjagend, probeerden elk nog aanwezig besje in de wacht te slepen. Hert ging niet zonder een hoop geduw en getrek en dat op ongeveer  2 meter voor ons. De zon piepte lekker door de wolken waardoor ik ook in de wolken was. Wat een plaatjes.

We genoten een half uur volop van deze lijsterachtige met z'n bijzonder eigengereide karakter, ze kunnen namelijk boos zijn, héél boos.

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare)

Of beteuterd.

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare)

Of heel hongerig.

Kramsvogel (Turdus pilaris, Fieldfare)

Ik heb veel foto's van de Kramsvogels dus in een volgende blog zal ik er nog een paar zetten.

We reden verder. Vlak over het grote water, dichtbij de eindbestemming van die dag doemde een grote plak mist voor ons op. Hoe kon dat nu ineens? We keken elkaar al gefrustreerd aan. Onze laatste vijf gezamenlijke foto-uitstappen waren namelijk ook al jammerlijk mislukt door slecht weer. Maar dit keer pakte het anders uit. Alles zat mee. In een besneeuwd veld zat een Torenvalk met de restanten van een prooi nog aan zijn veertjes en poot met opgebolde veren mooi te wezen, De mist zorgde voor een perfecte achtergrond zodat de Torenvalk helemaal tot z'n recht kwam.

Torenvalk (Falco tinnunculus, Kestrel)
Torenvalk (Falco tinnunculus, Kestrel)

Dan de slootjes. Van alles liep er stiekem te foerageren in camouflage kleuren maar die kennen we inmiddels. Watersnippen en Bokjes, (een kleine snip, met een kortere snavel dan de Watersnip en met een bijzonder grappige manier van foerageren, hij buigt namelijk de hele tijd omhoog en omlaag door z'n knieën) struinden langs de randjes waar nog wat eten in de prut te vinden was en wipten en pikten dat het een lieve lust was.

Bokje (Lymnocryptes minimus, Jack Snipe)
Bokje (Lymnocryptes minimus, Jack Snipe)

Het Bokje was tot begin dit jaar een schaamsoort* voor mij. Maar die heb ik weggewerkt.

*Schaamsoort=relatief gemakkelijke soort die je als vogelaar sowieso gezien moet hebben.

Als je kijkt naar het verenkleed van het bokje zie je dat er ook donkergroen en bordeauxrood in zit, iets wat niet meteen opvalt als je even snel kijkt. En eigenlijk geldt voor alle vogels dat ze mooier zijn dan dat je denkt dat ze zijn. Dat ontdek je als de passie van het vogels kijken je leven vervolmaakt.


Hieronder kun je de verschillen tussen het Bokje en de Watersnip nog eens goed zien: de snavellengte is verschillend, het koppatroon is anders en het Bokje is ongeveer zo groot als een Spreeuw, een Watersnip beduidend groter en veel gemakkelijker te ontdekken.

Watersnip (Gallinago gallinago, Common Snipe)

Bokje (Lymnocryptes minimus, Jack Snipe)
Ook zagen we Buizerds, en Ruigpootbuizerd en heel veel ganzen en eenden. Waar ik blij van werd was van een Witgatje die vlak naast de auto kwam foerageren en vrolijk met zijn gatje stond te wippen terwijl ik hem bekeek. Ook hij poseerde, net als een Tureluur. Van de Witgat waren het mijn eerste foto's ooit, ik heb ze al zo vaak gezien maar nooit kunnen fotograferen dus ook daar was ik heel blij mee.

Witgat (Tringa ochropus, Green Sandpiper)
Tureluur (Tringa totanus, Common Redshank)
Tureluur (Tringa totanus, Common Redshank)
Mooi hè, die knaloranje poten!?

De laatste verrassing kwam aan het einde van de middag toen we toch nog een Waterral konden fotograferen. Ik had hem al een paar keer voorbij zien schieten. Waterrallen zijn nogal schuw en als ze onraad (denken te) bespeuren schieten ze van de eerste in de vijfde versnelling en rennen riet, hol, gat, duiker of pitrus in zodat ze onmiddelijk onzichtbaar zijn. Gelukkig konden we heel voorzichtig vanuit de auto een paar foto's maken. Het geluid van de sluiter was uiteraard genoeg om hem weer weg te zien spurten maar 1 foto kwam toch door de selectie, al kan het wel beter, het is toch mijn eerste relatief dichtbij foto. Het zijn zulke gekke beesten, ik vind ze erg grappig. Als ze roepen, gillen ze als een big die wordt geslacht, heel apart maar wel erg herkenbaar als je zoiets uit het riet hoort komen.


Voorlopig was dit het voor vandaag. Op YouTube heb ik nog een klein filmpje gezet van een foeragerend Bokje. Als je goed kijkt zie je hem af en toe door z'n knieën zakken en op en neer wippen, typisch Bokjes foerageergedrag dus. O ja, het geluid kan uit voor wie het vervelend vindt ;-).



Mogelijk ga ik deze week nog eens terug die kant op, ik heb eindelijk een paar dagen vrij maar het is nu wel erg slecht weer. Ik troost me maar met de gedachte dat ik er niet doorheen hoef te fietsen maar kijk wel heel erg uit naar de lente. Maar dat zal nog wel even dromen blijven.Voorlopig geniet ik lekker van de vogeltjes in de tuin zoals de vele Vinkjes die elke dag blijven komen om te eten.

Vink (Fringilla Coelebs, Common Chaffinch)

Allemaal bedankt voor jullie bezoek aan mijn blog, de leuke reacties en belangstelling!

zaterdag 19 januari 2013

Verdwaald!

Dit stuk komt uit het archief van mijn vorige website en is oorspronkelijk geschreven in november 2011.

Verdwaald?!

Het kan er vreemd aan toe gaan in de vogelwereld. Soms raken vogels volledig de weg kwijt en belanden ze op een plek waar ze, op z'n minst, zeldzaam zijn en zelden of nooit gezien worden. Zo ook de juveniele Zeearend die ineens opdook in 'mijn' polder Groot Mijdrecht. Dat is met recht een reusachtige verrassing. De Zeearend komt wel voor in Nederland maar eigenlijk alleen in Friesland en Flevoland en ook daar zijn het maar enkele exemplaren.
Toen ik een week eerder las dat hij 1 keer overvliegend was waargenomen, dacht ik nog dat het een toevalstreffer was. Ineens, op zondagmiddag zagen diverse (regionale) vogelaars de Zeearend nabij de Botshol en de Waverhoek. Dat kon dan toch geen toeval meer zijn. Aangezien ik die zondag verplichtingen had die helaas niets met vogels kijken te maken hadden, kon ik pas maandag op zoek naar de Zeearend.

Net op het moment dat ik op wegging richting de polder, belde vogelmaatje Kees dat hij naar de Zeearend stond te kijken. Het werd dus een makkie want Kees stuurde me direct naar de goede plek en een Zeearendje zie je nou ik niet direct over het hoofd.

De gigant zat op een paaltje in de weilanden. Uiteraard (zo gaat het namelijk héél vaak) met tegenlicht zodat het na het scopen een ware uitdaging was om er een enigszins toonbare foto van te maken.

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)

Na een tijdje de Zeearend te hebben bekeken, gingen we naar de Grote Wije om de aanwezige eenden te bekijken. Ineens hoorden we achter ons een hoop kabaal en zagen we alle ganzen en alle eenden de lucht in gaan. "Daar komt vast de Zeearend", zei ik. En inderdaad vloog hij achter ons over de dijk en de Waverhoek richting de Botshol. Dit keer wel verder weg maar in elk geval met licht mee zodat ik nog een paar vluchtplaatjes kon maken. Wat een stoer beest zeg!

Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)
Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)
Zeearend, juveniel (Haliaeetus albicilla, White-tailed Eagle)
Tot zover de verdwaalde Zeearend die vervolgens nog een dikke maand in onze polder verbleef.

Een nog veel zeldzamere vogel die écht heel ver van zijn normale verblijfplaats was, was een Woestijntapuit. De naam roept al een vermoeden op van de grote warme zandbak waar hij normaal in vertoeft. Het klopt echter niet helemaal, want hij schijnt echte zandwoestijnen te mijden en te broeden in half-woestijnen. Het verspreidingsgebied is grofweg Noord-Afrika en het midden-oosten. En nu zat er eentje in Zeeland.


Echt verdwaald dus en dat noemen we in de vogelaarswereld een "dwaalgast". Bij diverse vogelaars gaat bij een dergelijke zeldzame vogel de hartslag in een hogere versnelling. Het werk, of welke bezigheid dan ook, wordt gelaten voor wat het is en men springt in de auto om de vogel op te zoeken zodat hij in elk geval gezien is en op 'de lijst' kan worden bijgeschreven. De mensen die dit doen worden 'twitchers' genoemd.
Er is ook een categorie vogelaars die de vogel best graag wil zien maar het iets rustiger aan doet en even afwacht. Eén of meerdere dagen later, als de vogel er nog is, gaan ze kijken.
De laatse categorie vogelaars gaat alleen naar een superzeldzaamheid in de eigen regio en negeert verder afgelegen plaatsen met zeldzame vogels. Ik behoor over het algemeen tot de derde categorie want als ik naar een zeldzaamheid sjees, is het toch vooral in mijn eigen omgeving. Maar soms kruipt het vogelaarsbloed waar het niet gaan kan.....

De bewuste Woestijntapuit zat inmiddels al 4! dagen mooi te wezen in het Zeeuwse landschap. Tenenkrommend zat ik mezelf te beheersen om niet een rit naar Zeeland te gaan maken voor een klein vogeltje. Ik bedoel maar, benzine is tegenwoordig een soort onbetaalbaar geworden en omdat dan te gaan 'verspillen' voor een verdwaalde vogel...
Met een hobby als deze, kijken mensen je soms aan of je niet helemaal in orde bent en ik kan ze niet eens ongelijk geven. Tenslotte heb je in de buurt ook gewoon Tapuit, en die is toch ook mooi?

Tapuit (Oenanthe oenanthe, Northern Wheatear)

Je voelt 'm al aankomen. Ik ging. Maar met een best wel goed excuus, de benzinekosten konden gedeeld worden.

Vogelfotovriend Don wilde graag vogels gaan fotograferen bij de Brouwersdam en als we dan toch bij de Brouwersdam waren was het nog maar een heel klein stukje rijden naar het verdwaalde Woestijntapuitje.....

Zeeland dus. Bij de Brouwersdam aangekomen bleek de variatie en hoeveelheid vogels een beetje tegen te vallen. We zagen 1 Kleine jager (voor de duidelijkheid: dat is geen kort mannetje met een geweer over z'n schouder maar een soort grote roofmeeuw die voedsel van kleinere meeuwen probeert te af te pikken door ze flink te pesten), op zee een groep Middelste zaagbekken en veel Brilduikers en diverse soorten meeuwen. Er liepen verschillende strandlopers en sommigen waren best aardig te fotograferen. Uiteraard zijn de strandlopers hieronder in winterkleed.

Paarse strandloper (Calidris maritima, Purple Sandpiper)
Kanoet (Calidris canutus, Red Knot)
Bonte strandloper (Calidris alpina, Dunlin)

Langs de kant liepen wat Rotganzen en Scholeksters. Ik maakte wat foto's van een geringde Rotgans.

Rotgans (Branta Bernicla, Brentgoose)
De rotgans, naar later bleek, was in 2006 geringd bij Taimyr in Siberië, echt heel ver weg, en maakte al heel wat jaren lange reizen van Zeeland naar Siberië en vice versa. Ook kon ik nog wat foto's maken van een mannetje Middelste zaagbek.

Middelste zaagbek (Mergus serrator, Red-breasted Merganser)

Middelste zaagbek (Mergus serrator, Red-breasted Merganser)

Inmiddels begon de gedachte aan de Woestijntapuit zich aan ons op te dringen. Hij was die dag nog niet gemeld (dat hadden we onderweg regelmatig gecontroleerd) maar stel dat hij er toch nog gewoon was..... We gingen dus toch maar een tiental kilometers verder rijden. Enige tijd later zagen we tot onze opluchting op DE plek een rijtje auto's en mensen met telescopen en camera's staan. Dat gaf hoop. Wij sloten ons aan en hoorden meteen dat Hij er nog zat. Een kaal droog veld omgeploegde en opgedroogde modder had blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht op deze vogel die van de ene naar de andere klont aarde vloog en tussendoor blijkbaar voldoende insectjes wist te vinden. Wat overigens best bijzonder was want het was ijzig koud.
Regelmatig vloog hij een stukje om vervolgens weer te landen. Heel even was er grote stress toen hij hoog wegvloog en ergens onzichtbaar, vanwege het beroemde tegenlicht, verdween. Ik kon nog net een vluchtfoto maken terwijl hij achter het insect aanzat.

Woestijntapuit (Oenanthe deserti, Desert Wheatear)

Een zucht van verlichting golfde door het rijtje mensen toen hij ineens weer terug was op het kale veld. Foto's maken was moeilijk. De vogel zat voornamelijk achteraan op het veld en ik heb al genoeg 'stipje op veld' of 'stipje op paaltje' foto's'. En inmiddels had ik al 'een stipje in de lucht' foto. We bleven heel lang ter plaatse. Dat was onder meer ook om de reden dat een van de andere aanwezigen met autopech stond en dat we die niet zomaar wilden achterlaten. Waarmee dan ook meteen bewezen is dat niet alle vogelaars sociaal onvermogend zijn :-). De pechhulp werd gebeld en die meldde dat hij er met een uurtje zou zijn. Tussendoor werden er verwoede pogingen gedaan om de auto aan de praat te krijgen. Verschillende problemen werden geopperd, van lege accu tot kapotte startmotor. Ook werden diverse oplossingen geopperd die niets oplosten. Rustig wachten dan maar.
Tijdens het wachten zagen we nog een Rode wouw, een mooie bonus en één van mijn favoriete roofvogels.

Rode wouw (Milvus milvus, Red Kite)
Ook Blauwe kiekendieven, Wulpen, Torenvalken en Buizerds kwamen langs en ondertussen hielden we ook nog de Woestijntapuit met argusogen in de gaten want stel dat hij dichterbij zou komen. Positief blijven is een nuttige eigenschap als je vogels wilt fotograferen, alhoewel ik er onmiddellijk bij schrijf dat het meestal niets uithaalt. Maar, dat houdt het spannend, uitdagend en verrassend.

Torenvalk (Falco tinnunculus, Kestrel)
Blauwe Kiekendief vrouw (Circus cyaneus, Hen Harrier female)

Na ruim een uur arriveerde de pechhulp, de pechhulpman stapte in de kapotte auto, draaide het sleuteltje om en de auto sloeg zonder enig verzet aan alsof er nooit wat aan de hand was geweest. Zulke momenten werken op mijn lachspieren. Gelukkig kon de eigenaar van de auto er ook niet al te erg mee zitten geloof ik. Hij had namelijk eerder op de dag prachtige super dichtbij zittende Woestijntapuitfoto's gemaakt en zat zichtbaar te genieten van zijn mooie platen. Hij wel.

Inmiddels was het al 3 uur s middags geweest. De 'gerepareerde' auto reed weg en wij bleven nog even, nog heel even en nog héél even voor het geval de Woestijntapuit toch nog dichterbij zou komen. De temperatuur had mijn handen en voeten inmiddels gevoelloos gemaakt en ik vond het eigenlijk wel mooi geweest. Om half vier opperde ik het idee om zo onderhand toch maar eens te vertrekken. Nog 5, nee 10, nee 15 minuutjes. En toen gebeurde het wonder dan toch. De Woestijntapuit kwam steeds dichterbij gevlogen en uiteindelijk zat hij in het laag staande zonnetje in mooi licht vlak voor Don en een inmiddels ook gearriveerde andere fotograaf. Niet voor mij dus. Ik zat helaas ietsje verder weg en mijn lensje is dan ook nog eens de helft minder aan millimeters dan de Canonnen van de grote mannen en mijn vingers waren gevoelloos. Misschien dat daarom de foto's toch niet zo mooi en scherp zijn geworden als ik had gehoopt.

Woestijntapuit (Oenanthe deserti, Desert Wheatear)

Ondanks dat, de waarneming was geweldig en de Woestijntapuit kleurde zo prachtig in de ondergaande zon op het kale veld dat ik me bijna in een tropisch woestijnlandschap waande. Het enige wat mij ruw uit de droom verstoorde was de ijzige temperatuur. Maar goed, al met al was er absoluut genoeg om tevreden te zijn. Het was de kou en de enorme lange file op de terugweg waard. Ik heb een heuse Woestijntapuit op de foto en op mijn lijstje en ik hoef er het vliegtuig niet voor in om voor een Woestijntapuit naar 'obscure' landen te reizen!

Iedereen bedankt voor het lezen en kijken. Het was alweer een lang verhaal. Daar kan ik niets aan doen, dat gebeurt gewoon en zo herbeleef ik mijn belevenissen en frustraties uit 't veld. En compenseert het voor mij het gebrek aan goede foto's. Tenslotte hebben we het verhaal nog :-).

zondag 13 januari 2013

Takkenfoto's....

....en een gouden uurtje.

Smient (Anas penelope, Wigeon)
Een prachtige dag lacht me toe als ik de gordijnen opendoe. Zo'n dag die meteen uitnodigt om naar buiten te gaan wat ik dan ook, na een verlaat ontbijt, doe. Ik ben de bebouwde kom achter mijn huis net uit als ik in mijn spreekwoordelijke achtertuin heel veel bruine stippen zie. Yes, Kollen. En Rietjes, en Brandjes. En zo'n dikke 100 Wulpen. Alleen al om de mooie melancholische roep van de Wulp te kunnen horen, doe ik het raam van de auto open.

Wulp (Numenius arquata, Eurasian Curlew)
Wulp (Numenius arquata, Eurasian Curlew)
Ondertussen babbelen de ganzen tegen elkaar. In vrij korte tijd vind ik tot mijn genoegen 10 halsringen. Dat gaat wel erg gemakkelijk. Verder wandelen er 3 Kleine rietganzen in de groep, dat zijn vrij kleine lichtbruine gansjes met roze poten en een roze snavel met een zwarte punt en je ziet ze niet veel in onze omgeving. Ze zijn dus echt anders dus dan de Toendrarietganzen die wat donkerder en groter zijn, en oranje poten en een oranje met zwarte snavel hebben. Maar ganzen laten we vandaag even want ik had een ander idee.

Het doel voor vandaag is, onder andere, een bezoekje aan het Oortjespad en de Hollandse kade tussen Kamerik en Kockengen. Als ik de auto parkeer bij de Hollandse kade en de deur open doe, hoor ik direct het 'zeurderige' gebabbel van Sijsjes tussen het gesputter van de Putters. Omhoog kijkend zie ik diverse groepjes kleine vogeltjes ondersteboven, achterstevoren en heen en weer flitsend foerageren. Ik wandel een stukje omdat ik heb gehoord dat er ergens een Ransuil moet zitten. Die zit er inderdaad maar wel zo dat je meer tak dan uil ziet. Ik maak m'n eerste takkenfoto's.

Ransuil (Asio otus, Long-eared owl)
Na de Ransuil, die door een blaffende hond eventjes een half oog opendoet maar vervolgens weer verder dut, loop ik weer richting snelle kleine vogeltjes. Naast en boven me hoor ik prrt prrt prrt. Ah, Staartmezen. Even later hangen ze ondersteboven en achterstevoren aan de takken. Telkens als ik denk, "NU!", dan is ie weg. Ik denk best heel vaak, "NU!", maar helaas, het zijn slechts takkenfoto's. De Staartmezen verdwijnen net zo snel als ze gekomen zijn. Mijn oog valt op een Winterkoning maar ook die verdwijnt tussen de takken van een braamstruik, spoorloos.

Dan de Putters, wat zijn ze mooi zo in het zonnetje met hun knalrode koppies, hun witte halsband en hun gele vleugelbaantje. En wat zijn ze hopeloos om te fotograferen. Op 10 meter hoogte, achter de elzenpropjes en wat er nog meer zoal in en aan een boom hangt, takken bijvoorbeeld. Ik heb als resultaat een foto met tak dwars voor het hoofd, een foto met tak midden voor het hoofd, een foto met elzenkatjes dwars voor langs en jawel ik heb een foto waar de hele Putter zonder storende elementen op staat. Die is bewogen. Zucht.  Maar desondanks sta ik me toch enorm te amuseren. De takkensijsjes laat ik ook maar gaan want ik heb gezien dat er heel af en toe vogeltjes aan de rand van het slootje gaan zitten om te drinken. En zo lukt het me dan toch nog om één matige foto van een Sijsje te maken, die dan ook nog eens 100% gecropt is, dus de scherpte laat nogal te wensen over. Gelukkig heb ik betere foto's in mijn archief.

Sijs (Carduelis spinus, Eurasian Siskin)
Een huismus vrouw is een stuk gewilliger, ondanks dat ze tussen en op takken zit, is het in elk geval nog een beetje fatsoenlijke foto.

Huismus (Passer domesticus, House Sparrow)
Na een tijd heb ik zulke koude handen dat ik de ontspanner van mijn camera niet meer ingedrukt krijg. Tijd om terug de auto in te gaan. Via het Oortjespad waar de vogeltjes bijna voor een nek-hernia zorgen, rijd ik naar polder Groot Mijdrecht. Ik kan het toch niet laten om mijn eigen polder nog een bezoekje te brengen. De zon is al aardig gezakt en kleurt het water en de eendjes. Een paartje Bergeenden laat zich met veel moeite vastleggen. Het is om twee redenen niet eenvoudig, ze zijn schuw en lastig goed te belichten. Het wit is al snel overbelicht en verliest daardoor detail.

Bergeend vrouw (Tadorna tadorna, Shelduck)
Daarna wil een Wilde eend wel gemakkelijk op de foto en dat is dan wel weer een momentje om van de genieten. Dat smaragdgroene koppie zo glanzend in de zon, heerlijk.

Wilde eend (Anas platyrhynchos, Mallard)
Het mooiste fotomoment van de dag is als ik de Smientjes kan vastleggen. Het gouden uurtje tovert de toch al zo mooi gekleurde kleine eendjes en het water om in prachtig warme tinten.

Smient man (Anas penelope, Wigeon)

Smient vrouuw (Anas penelope, Wigeon)

Smient setje (Anas penelope, Wigeon)
Aan alles komt een einde. Ook aan deze heerlijke dag. Als allerlaatste rondje rijd ik nog even langs de Proostdijerdwarsweg waar een groep ganzen staat waar ook een groepje Kramsvogels loopt te foerageren. Ik pak mijn telescoop en tuur door de al vochtig wordende lucht naar de Kolganzen. En ach, daar zijn ze weer: mijn Rusjes. De 1CU en de 1HG met hun twee koters. Het is de 22e keer dat ik ze aflees en met heel veel moeite fotografeer ik ze. Eindelijk. Niet voor het mooi maar als herinnering aan de grenzeloze liefde. Ik begrijp het als mensen dit niet snappen en mij (een beetje) gek vinden. Als ik het maar snap :-).

Kolganzen (Anser albifrons, White-fronted geese). Gezin uit 'From Russia with love'.
 Morgen ben ik weer vrij, en als het zo blijft weet ik waar ik morgen te vinden ben!

P.s. Mijn man gaf mij een link die ik iedereen kan aanraden om eens te bekijken. Er zitten echt bizarre paddenstoelen bij.

De top 10 van 'coole' Paddenstoelen.

maandag 7 januari 2013

Dagje Texel

Gisteren, zondag 6 januari gingen Maria en Peter, Robert en Frank van der Meer (de 'Meermannen') en ik een dagje naar Texel. We wilden er een 100 soorten dag van maken maar we zijn bij zo'n 80 geëindigd. Toch ook een heel mooi aantal in januari. De eerste waarneming was die van een Lepelaar bij de Petten. Het was nog vroeg in de ochtend en het licht was nog heel mooi.

Lepelaar (Platalea leucorodia, Spoonbill)
We hadden wat wenssoorten, Maria en ik. Wij zijn nog niet zulke doorgewinterde vogelaars als de Meermannen. Een soort die we allemaal graag wilden zien was de Zwarte Zeekoet. Over de Zwarte Zeekoet kun je al raden wat ik ga schrijven. Hij is niet zwart. Dat wil zeggen, niet in winterkleed. Dan is hij grijs-wit-zwart maar met zijn mooie rode pootjes en de rode binnenkant van zijn snavel is hij toch kleurrijk. Robert vond hem als eerste op een plek waar deze vogel al langer rondhangt, of eigenlijk -zwemt. Hij liet zich fantastisch zien en vastleggen en daarbij waren de zonovergoten dag en de mooie weerspiegelingen in het water een bonus waar we allen van genoten. Hij dook veelvuldig, waste en poetste, klapperde 'staand' in het water en ving een visje, een paling of aaltje zo te zien. Een uur vloog voorbij en wij vermaakten ons prima met deze fotogenieke zeevogel.

Zwarte Zeekoet (Cepphus grylle, Black guillemot)

Zwarte Zeekoet (Cepphus grylle, Black guillemot)
Zwarte Zeekoet (Cepphus grylle, Black guillemot)

Zwarte Zeekoet (Cepphus grylle, Black guillemot)
Na de Zwarte zeekoet vaarwel te hebben gezegd, reden we over het zonovergoten Texel naar diverse mooie vogelplekken. Onderweg zochten we een groepjes Rotganzen af en vonden twee keer een Witbuikrotgans. Je weet wel, die ook bij mij in de polder zit, waar hij helemaal niet thuishoort. Het voordeel op Texel was, dat deze Witbuiken zich lekker lieten fotograferen, zodat nu in elk geval voor degenen die niet weten hoe het beestje eruit ziet, ik hier wat foto's kan laten zien.

Witbuikrotgans (Branta Hrota, White-bellied brent goose)
Witbuikrotgans (Branta Hrota, White-bellied brent goose)
Na de middag gingen we naar de Slufter want dáár zaten de Strandleeuweriken. Een droomsoort die ik zo ontzettend graag wilde zien. Het was wel een eindje lopen maar toen ging mijn wens in vervulling. In de telescoop kon ik deze wondertjes van de natuur bekijken. Het zijn prachtige vogeltjes met hun gele gezichtjes, zwarte maskertjes en als je geluk hebt zie je hun 'hoorntjes'. Na ze bekeken te hebben en ik een helemaal geslaagde dag had, pakte ik de camera en maakte nog wat foto's. Helaas op een best grote afstand en met een luchtvochtigheid van bijna 100%, hetgeen ik onmiddelijk terugzag op het display van mijn camera. Hieronder plaats ik toch een foto, omdat ik hem zo grappig vind. Voor het mooi moet ik echter nog een keer terug.

Strandleeuwerik (Eremophila alpestris, Shore lark)
Aangezien de Strandleeuwerik in de winter in Nederland verblijft moet ik er maar niet te lang mee wachten. Ze broeden in de bergen boven de boomgrens. Dus als er ooit, binnenkort nog eens een mooie zonnige dag is, reis ik misschien nog wel eens af richting Texel.

Tenslotte nog een foto van een vogel die iedere vogelfotograaf al eens heeft gemaakt. De Steenloper. Een van onze bekendste strandlopertjes, niet schuw en bijna altijd goed te fotograferen. Hij is in winterkleed. In zomerkleed is hij totaal anders maar je hebt geluk nodig om hem in Nederland in zomerkleed te zien.

Steenloper (Arenaria interpres, Turne stone)

De Steenloper heet in het Engels 'Turn stone' en dat is eigenlijk een betere naam (hoewel hij ook best wel veel op stenen loopt). Hij keert namelijk met zijn snavel steentjes en zeewier om om voedsel te zoeken.

We hebben natuurlijk nog veel meer leuks gezien. Onder andere Drieteentjes, Kanoeten, veel soorten meeuwen, roofvogels en niet te vergeten een Dagpauwoog! Ook dat was een bijzondere waarneming.

Maria heeft veel meer foto's gemaakt en zal proberen om ook een blog te maken maar er zijn problemen met het uploaden van foto's. Zodra dat verholpen is kun je op haar blog ook een verslag bekijken.

Geluk zit in kleine dingen zoals een kort uitstapje naar Texel. Met zon en droomvogels.

Ik kijk terug op een heel gezellige, leerzame en heerlijke dag in goed gezelschap. Maatjes bedankt!